Operatie

Het is inmiddels bijna drie jaar geleden dat ik werd geopereerd voor het eerst aan mijn buik. Zo eigenwijs dat ik ben liep ik al 1,5 week met pijnklachten en eigenlijk best heftige pijn achteraf gezien. Ik heb een hekel aan ziekenhuizen, huisartsen en doktoren. En dat terwijl ik zelf de doktersassistent opleiding heb gedaan. Toch.. ging ik niet graag naar de huisarts, maar nu moest ik wel. Ik kon bijna niet meer lopen van de pijn. Eenmaal op de spoedpost werd ik doorverwezen naar de gynaecoloog. De gynaecoloog was absoluut niet mild en had geen blad voor haar mond, ze ging de expertise van haar collega vragen. Daar lig je dan.. inwendige echo en twee artsen die aan het bespreken zijn of het geen K is. Je schrikt je natuurlijk ter pletter als dat zo wordt besproken. Voor ik het wist moest ik met spoed geopereerd worden, want wat bleek: ik had een ontstoken eileider en eierstok. Ik kon niemand inlichten en moest het er maar mee doen dat ik een spoedoperatie kreeg. Mijn ouders waren er gelukkig bij en konden me dan ook steunen. Het was een kijkoperatie en toch stroomden de tranen over mijn wangen. Ik was bang.. dit was mijn eerste keer dat ik werd geopereerd, hoe moet je daar nou mee omgaan? Ik wist me geen raad. Zoals gewoonlijk konden ze mij weer eens niet prikken en ging ik met blauwe armen uiteindelijk uit het ziekenhuis en kreeg ik het infuus in mijn voet (as usual). Na mijn roesje werd ik rustig wakker.. gelukkig ik ben er goed uitgekomen. Ze moesten d.m.v. drie gaatjes te maken in mijn buik het pus weghalen. Wat had ik een pijn zeg daarna, en toch.. ging ik mijn ouders naar beneden brengen lopend naar de uitgang. Hoe gezellig ik het ook had op de afdeling kreeg ik daarna minder slecht nieuws van de gynaecoloog. Ze vertelde dat ik kans had dat ik geen kinderen meer kon krijgen, of dat het heel lang kan duren misschien wel 2 jaar voordat ik kinderen krijg, of ik moest een man hebben met superzaad. Om het al.. het was gewoon K**. Het leek alsof mijn wereld instortte en als dat al niet genoeg was.. liepen mijn vriend en ik het ziekenhuis uit en hij zei: ''Je doet alsof de wereld vergaat''. Uhm ja schat zo voelde het voor mij ook, niet zo slim om dat op dit moment te zeggen terwijl ik wel kon janken van verdriet. Maar nee, mannen zijn natuurlijk nooit subtiel. Dat vergat ik natuurlijk op dat moment, maar hij bedoelde dat er nog hoop was en ik de moed niet moest opgeven. Oh zeg dat dan..... dacht ik, nadat ik hem verrot had uitgescholden en hij gewoon niet de kans kreeg om überhaupt verder nog wat te zeggen. Duss.. zo gezegd, zo gedaan. Ik moest thuis gaan herstellen, maarja ik ben stront eigenwijs en na een paar dagen stond ik alweer het huis schoon te maken. Leuk hoor.. hele dag thuis zitten en niks doen, maar niet heus. De oudste kwam natuurlijk regelmatig bij ons over de vloer toen en ik voelde iets onbewust in mij knappen. Ik had geen nare gevoelens naar hem toe, maar wel een soort van blokkade opeens dat mijn vriend al twee kinderen had en mij dit moest overkomen. Ik was een lange periode erg depressief en heel negatief over alles. De kinderen hebben er nooit last van gehad, tegen hen was ik altijd dezelfde Tatiana: vrolijk en liefdevol. Als de kinderen niet in de buurt waren, dan huilde ik. Maar echt huilen van intense verdriet, maar hoezo je hebt kans dat.. hoezo kan het heel lang duren voordat je zwanger bent.. hoezo heb ik een man nodig met superzaad. Mijn man heeft er toch al twee dan kan er nog wel een derde bij. Het was zwaar voor mij om, omringd te zijn met kinderen. Zelfs om met mijn neefje te zijn. Die voelt net aan als mijn eigen. Het ging niet. En ik begon me zelfs schuldig te voelen tegenover de kinderen. Ik heb me toen dagenlang afgezonderd in bed om dat gevoel niet te hoeven voelen, maar hoe hard ik ook mijn best deed.. het ging niet over. Met moeite heb ik het mijn vriend verteld waar ik allemaal doorheen ging en hij begreep waar ik vandaan kwam en vond dat ik me niet hoefde te verontschuldigen. Hij heeft mij dagenlang verzorgd en naast mijn bed gestaan, wat was dat fijn dat ik mezelf heb kunnen uiten. Als ik de kinderen dan even zag, dan zette ik mijn gevoelens opzij en zei ik tegen mezelf: zij kunnen er niks aan doen. Het was mentaal heel zwaar, maar ook een wijze les meteen om niet egoïstisch te zijn en alleen aan mezelf te denken. Al hoewel dat heel makkelijk is om in zo een situatie te doen. Ben ik de enige die zo heeft gedacht? Of zijn er meerdere met mij? Laat het mij weten in de comments :) . . . . . . . . . #StepMomQueen #Operatie #Afstoten #Gekwetst #Inmyfeelings #Depressie #Niethunschuld #Geschrokken #altijdmezelf #doorzetter