Volgens Jeugdzorg was het belangrijk dat moeder en zoon elkaar regelmatig zouden moeten blijven zien.. is ook zo, een kind heeft een vader én moeder nodig, maar het feit dat Jeugdzorg zei dat de jongste zijn zus en zusje maar twee keer per jaar hoefde te zien, maar dat vonden wij maar een hele rare uitspraak. Hoe kon hij zijn zusjes maar twee keer per jaar zien? En hoe komt ze erbij dat dit voldoende is. Hier kom ik in mijn volgende blog op terug..
De Eigen Kracht Conferentie was natuurlijk geweest en in de tussentijd had ik moeder niet meer gesproken, geen excuses, geen schaamte of wat dan ook vanuit haar kant. Nee er werd gedaan alsof er niks was gebeurd. Of ik graag had gewild dat ze sorry had gezegd? Niet perse, maar op z'n minst dat ze ons had aangesproken over haar gedrag de laatste keer. Ik merkte dat ik haar nog niet vergeven had, vooral omdat ze persoonlijk naar mij toe werd. Moeder en ik spraken elkaar namelijk over de telefoon over onze gebreken en problemen, we waren geen vriendinnen maar er was ook geen haat en nijd. Wat mij raakte is dat ze mijn privé openbaar gooide en dat had ik zeker niet verdiend. De dag dat Jeugdzorg vader inlichtte over het bezoekmoment en of wij niet even naar Rotterdam wilde rijden, viel dan ook in het verkeerde keelgat. Ten eerste kwam Jeugdzorg daar twee dagen van te voren mee, ten tweede moesten wij altijd moeite doen om haar kind naar Rotterdam te brengen, wij deden het uit liefde voor het kind.. maar eigenlijk waren wij daar best veel geld mee kwijt met het heen en weer rijden (we kregen niks vergoed) en daarnaast kost het je ook je kilometers. Daarnaast was er geen tijd om die kleine voor te bereiden dat hij zijn moeder weer zal zien na 6 maanden abrupt van school te zijn gehaald en uit huis werd geplaatst. En meteen in het systeem terecht kwam, zonder ook maar afscheid te kunnen nemen van zijn moeder of zusjes.
Uiteraard kon vader geen vrij krijgen, omdat het zo kortdag was allemaal dat de jongste zijn moeder zou zien. Dus ja, had ik de taak op mij genomen om hem te brengen. Ik voelde aan dat het beter was om iemand mee te nemen en dat deed ik ook. Ik nam mijn beste vriendin mee naar Rotterdam. Voordat ik met de jongste daarheen ging was er niks aan de hand en ook niet tijdens de autorit, maar wel toen we weggingen kon hij heel lelijk doen tegen mij. We kwamen aan in Rotterdam en het erge was ook nog dat de afspraak bij zijn oude school plaatsvond die achter zijn oude huis staat. Toen we weggingen zei hij dat hij zo graag in zijn oude huis wilde slapen. Wat ik volkomen begrijp, maar vanuit Jeugdzorg niet begreep waarom ze in hemelsnaam uitgerekend die plek uit koos zodat hij zijn moeder kon zien. Wat, omdat het dicht bij zijn oude huis was? Hoe getraumatiseerd wil je het kind hebben? Toen we hem weer gingen ophalen had hij alleen maar zoetigheid wat ie mee terug kreeg, sorry dat ik het zeg.. maar hij woonde toen al bij ons, misschien was het handiger geweest als je even had gevraagd wat hij allemaal mag eten op dat tijdstip, aangezien we eind middag weer vertrokken richting Almere. Hij zei meteen tegen mij: jij bent niet mijn moeder. En oh wat was dat pijnlijk om te moeten horen, ondanks dat als je goed nadenkt je weet dat hij het niet zo bedoeld en ook maar in een tweestrijd zit. Gelukkig had ik mijn vriendin bij me om mij te kalmeren, want ja je moet toch 1,5 uur weer terug rijden.
Mijn partner voetbalde toen nog fanatiek en hier hadden we ook een meningsverschil over, hij moest en zou gaan voetballen en dacht niet na over het feit dat zoontje misschien wel ontregelt zou raken als hij zijn moeder na 6 maanden weer zou zien. Ik had dit wel al aangegeven in de auto, maar tevergeefs. De jongste wilde dan ook niet naar bed en kreeg huilbuien. Hij begon te schoppen en te slaan en wilde de deur uit lopen. De tranen stroomde direct over mijn wangen. We hadden als eerst de methode dat bij niet luisteren, hij op de kruk moest gaan zitten, maar ook daarmee ging hij gooien. Hij moest daarom op de gang staan. Ik heb mezelf rustig weten te krijgen en ging bij de deuropening staan met de deur op een kier. Ik liet mijn hart spreken en zei dat ik hem graag wilde helpen en vroeg wat ik voor hem kon doen. Hij wilde naar zijn vader toe en ik heb hem uitgelegd dat dat niet kon en hij hem pas morgen zou kunnen zien, maar wel dat ik hem begreep. Ik mocht hem toen nog niet troosten, maar hierdoor werd hij wel rustig en ging hij vlak daarna naar bed. Uit verdriet liep ik naar de galerij om zijn vader te bellen, want ja je staat totaal machteloos. Ik heb geprobeerd om vanuit mijn hart te handelen en proberen te denken aan wat ik fijn had gevonden in zo een situatie, ook al is het nog maar een kind, maarja.. het hielp wel. Dit raakte me zo diep in het hart, omdat je niks voor hem kunt doen, maar dit wel graag zou willen. Je wilt hem zo graag troosten en je gunt het hem zo dat hij alle liefde krijgt van de wereld en je weet dondersgoed dat je niet de plek van zijn moeder kan innemen, dus ja wat doe je dan? Deze dag blijft mij dan ook zeker bij en zal het nooit meer vergeten hoe machteloos ik me toen voelde.... . . . . .
. . . #StepMomQueen #Bezoekmomentmoeder #Jeugdzorg #Machteloosheid #Verdriet #Rotterdam #Opoffering #Eigengevoelaandekantschuiven
Comments