Van mij, een brief aan mijn ongeboren kind

Je was nog maar zo klein en toch zo voelbaar en dichtbij. We konden je al zien in onze dromen hoe vaag die gedachten ook waren, je was een droom die zou uitkomen, ons derde wonder. We konden al zien hoe je binnen ons gezin zou passen, we hadden onze bedenkingen op wie je zou lijken, zou het weer een meisje zijn? Of dit keer toch een jongen? Ze zeggen driemaal is scheepsrecht dus ergens verwachtte ik een jongen. Tegelijkertijd zag ik ook een meisje voor me en hoe leuk het zou zijn om drie meiden te hebben. Alles was goed geweest, want je zou mijn kind zijn geweest en ik jouw moeder. Van mij.. iets wat vanuit mij komt is nooit fout ongeacht of je een jongen of een meisje zou zijn geweest. Ook met je zussen heb ik nooit een voorkeur gehad. Jij hoort bij mij en ik zou hoe dan ook van je gehouden hebben.

Ik kon het voor me zien hoe je opgenomen zou worden binnen de familie, hoe klein onze cirkel momenteel ook is, je zou geliefd zijn en met open armen ontvangen zijn. Je zou liefdevol behandeld worden door ons allemaal. Je zou niks tekort zijn gekomen, ook al weten mensen van onze situatie af waar we ons momenteel in bevinden, we hadden ons gered want onze liefde voor jou zou altijd genoeg zijn geweest.

Ik hield al van je vanaf het moment dat ik van jouw bestaan wist en die liefde zal nooit maar dan ook nooit weggaan, ook al heb ik je nooit vast kunnen houden fysiek.. maar nu laat ik je nooit meer los. Je bent een deel van mij, van ons, van ons gezin. Ook al had je nog geen naam en zullen de kinderen die al bestaan nooit hun broertje/zusje leren kennen, maar jou vergeten zal ik nooit.

Alles gebeurd met een reden en wat deze reden ook mag zijn.. het doet pijn om je nooit fysiek lief te mogen hebben, want je bent en blijft een deel van mij. Desondanks blijf ik van je houden mijn ongeboren kind, samen met de andere twee die ons ook niet waren gegund.

Ik houd van je.