Soms is houden van ook loslaten, in dit stadium bevinden wij ons nu. Na jarenlang strijden en vechten is voor ons de koek op, niet omdat we minder van onze (stief)zoon houden, maar omdat we zien dat er geen verbetering in zit.
Al dik 7 jaar speelt dit al en nog steeds is deze jongen niet geholpen. Inmiddels hebben we gezinsvoogd nummer 5 die we toegewezen hebben gekregen vanuit de William Schrikker Stichting. Over de verschillende gezinsvoogden hebben we het al gehad en daar ga ik niet te diep op in. Al hoewel ik moet zeggen dat we nu een man hebben en hij laat zien dat hij zijn best doet en in ieder geval naar ons luistert, maar niks kan beloven. Dit is dan ook het enige wat we vragen naast dat we graag willen dat een gezinsvoogd met ons communiceert: beter teveel als te weinig. Maak geen beloftes die je niet waar kan maken. Maar het meest belangrijke wat we aangaven was: help hem met zijn trauma’s, want dat zit hem in de weg.
In de afgelopen jaren dat hij bij ons heeft gewoond, is hij voor de tweede keer uit huis geplaatst bij ons. Waarom? Omdat hij zorgde voor onveiligheid binnen het gezin, maar ook op school en andere plekken. We hadden toen een kind van 7 maanden, dat is niet wat je wil in de omgeving van jonge kinderen. Daarnaast werden wij getroffen door de toeslagenaffaire. Ja daar is ie weer hoor: de beruchte affaire! En wat een schulden hebben we opgebouwd en wat een schaamte dat daarbij komt kijken. Ik kom er nu openlijk voor uit, waarom? Omdat ik wil dat iedereen weet wat voor criminele wereld het is met Jeugdzorginstanties. Hoe kan het dat een moeder aangemerkt wordt als gedupeerde ouder van drie kinderen uit drie verschillende huishoudens, die op het moment van de toeslagenaffaire, recht heeft op een flink geldbedrag, waarvan de kinderen op dat moment niet thuis woonden? Hoe kan het dat wij daarvoor niet in aanmerking komen terwijl op dat moment het kind WEL bij ons in huis woonde? Zoveel haken en ogen zitten eraan. Het klopt gewoon niet!
Los van dat blijft Jeugdzorg falen keer op keer weer. Ze hebben niet geleerd van de toeslagenaffaire. Want waar blijft nou die hulp waar wij al vanaf dag één om vragen? Zo lang hij niet een vorm van therapie krijgt i.c.m. zijn moeder en zij niet eerlijk is over de gebeurtenissen (daar waar de trauma is begonnen), zal het niet werken. Zo lang hij zijn eigen copingstijl heeft en niet beter “weet”, zal het niet werken. Het feit dat moeder wel haar twee dochters thuis wil laten wonen, maar haar zoon als enige niet zegt al genoeg. Maar nee met alles wat ze gedaan heeft blijft ze het gezag behouden. Yes.. I said it. In het begin was ik terughoudend en ben ik absoluut niet van het zwart maken (want dit is ook niet de essentie van mijn verhaal), maar ***damn wat is dit de omgekeerde wereld! Hoe kan het dat zij nog steeds de regie heeft na alles wat ze heeft gedaan? Maar op het moment dat onze (stief)zoon boos is op zijn vader, hij ervoor kiest om uit het contact te gaan, hij leugens verspreid die ons in gevaar kunnen brengen, dat dat maar moet worden geaccepteerd van een kind van 11 jaar? Maar als moeder mag je alles doen wat je wil en je komt er nog mee weg ook? En hiermee bedoel ik geen corrigerende tik zoals vroeger, maar heftige dingen en dit is de grens! En onze grens was allang bereikt, maar als je van je kinderen houdt zal je alles doen voor je kinderen. Maar wij zijn op! We hebben alles gegeven en zien geen verbetering.
Dit gaat diep.. en is niet zo beknopt als mensen misschien denken zoals hoe het hier staat geschreven. Van mishandeling van het kind naar volwassene (ik dus) naar therapie moeten volgen en alles ertussen in om je geduld te bewaren en nog altijd evenveel liefde te hebben voor een kind wat niet van jou is. Ik moest maar de steunfactor blijven en accepteren dat degene van wie je het meeste houdt dat daar tegenaan wordt geschopt. Ik was die pispaal, ik was de huilende schouder, ik was de verzorgende moeder, ik was degene die de klappen opving.. maar genoeg is genoeg. Instanties die je ook nog eens als schuldige aanwijzen vaak genoeg en ik die door de bio moeder continu wordt ondergescheten maar wel de lasten mag dragen van haar zoon, die ze zelf niet wilt.. Naah. Houden van is ook loslaten.. lieve E. Ik hield van je vanaf dag één dat ik je ontmoette, ik houd nog steeds van je als mijn eigen, ik zal mijn taken blijven uitvoeren als moeder op een afstand want die belofte heb ik je meer dan 1x gemaakt, maar ik laat je los.. in die zin dat het geen controle meer over me heeft en ik de negativiteit geen invloed meer laat hebben op mijn gesteldheid.
Ik ben boos, maar vooral verdrietig en schrijf dit met pijn in mijn hart. Net zoals toen ik mijn twee ongeboren kindjes verloor, zo voelt het alsof ik een kind verlies of afstand moet doen van mijn kind. Hartverscheurend kan ik je vertellen, maar we zullen wel moeten om hem hopelijk te zien groeien en hem daarna weer volledig op te kunnen nemen binnen het gezin, daar waar hij altijd onderdeel van zal blijven, maar eerst zelf zal moeten genezen. Ik laat je los.
#StepMomQueen #houdenvanisookloslaten #iklaatjelos #zehuiltmaarzelacht #hartverscheurend #hartpijn #boos #verdriet #vergevenenloslaten #doorgaan #metoogopdetoekomst
Comments