2 Maanden 2 Kids

Kan je je nog herinneren dat toen E. bij ons kwam wonen dat ik vertelde over onze veeeel te kleine woning, dat E. in de woonkamer moest slapen omdat we maar één slaapkamer hadden?

Onze vorige woning was ook nog eens zo ingedeeld dat je door de slaapkamer heen moest om naar de badkamer/ wc te gaan. Je kon je kont nauwelijks keren bij wijze van.

Het ging niet goed met beide kinderen en we hadden de keus gemaakt om twee maanden lang (als noodoplossing) de kinderen bij ons te houden. De constructie zag er als volgt uit: Ik sliep in het éénpersoonsbed/ kinderbed van E. en mijn partner sliep naast mij op de bank. Je kan je wel voorstellen dat wij een soort van Hernia hebben gecreëerd om zo te moeten slapen. Als we in slaap vielen dan hielden we elkaars hand vast om toch nog soort van verbonden met elkaar te zijn, want ja je kan niet letterlijk naast elkaar liggen. De kinderen sliepen in onze slaapkamer en moesten één voor één naar bed gaan, wij als ouders moesten dan ook tot laat wachten totdat beide kinderen sliepen en wij eindelijk een soort van rust konden creëren. Omdat het huis zo klein was.. kon je letterlijk alles horen wat er in de andere “kamer” gebeurde, dus we moesten ook nog eens muisstil zijn.. en wat nou als we naar de wc moeten? Ja dan loop je op je tenen omdat je de kinderen niet wakker wilde maken.

Het was zoeken hoe we de kinderen in de ochtenden zouden klaar maken en wie brengt welk kind naar de opvang/ school? Je hebt namelijk maar één auto en de kinderen moeten natuurlijk op hetzelfde tijdstip aanwezig zijn *zucht* .. gelukkig was de opvang van E. op 5 minuten loopafstand, maarja papa moest nog met de bus naar werk en kwam dan telkens te laat, waardoor zijn werk daarover ging klagen. Ik reed dan met J. elke ochtend naar zijn opvang in Parkwijk en daarna reed ik meteen door naar werk, wat een gepuzzel allemaal.

We waren moe.. wij allemaal. We hadden twee kinderen die mentaal emotioneel ernstig beschadigd zijn, we hadden een veel te kleine woning om onze eigen privacy te hebben, als iemand boos was dan werd het altijd op mij afgereageerd. Ik had soms dagen dat ik alle drie mijn mannen ging troosten, maar dat niemand er voor mij was. Het was een moeilijke tijd en toch hebben we zo goed mogelijk geprobeerd om er wat van te maken. Maar ook om ruimte te maken voor structuur. We hadden een week nodig om een goede planning te maken en om ons aan die planning te houden. Soms week papa een beetje af van de planning en dan hadden wij onenigheid onderling, want ja ik als strenge ouder vond dat ze bijvoorbeeld niet achter de Playstation mochten door de weeks. We hadden deze afspraak zelfs op een groot bord geschreven, maar telkens als ik me even omdraaide en dus niet thuis was bleek dat de kinderen wel op de Playstation mochten of dat de planning niet werd gehandhaafd. Ik irriteerde me er mateloos aan en een vriendin heeft zelfs bij ons moeten komen om deze ruzies uit te praten en ook nog eens midden in de nacht, want ik kon er niet langer meer tegen. Het voelde voor mij oneerlijk dat ik zoveel moeite had gedaan om structuur aan te brengen, door een planning te maken, dat als ik de kinderen klaar maakte dat het prima ging, maar als vader dan zich ermee ging bemoeien dat de planning dan ineens anders was. Zo krijg je dat de kinderen wel naar één ouder luisteren, maar niet naar de ander. Het was frustrerend en vermoeiend, maar soms moet je op je plek gezet worden om het te begrijpen en dat deed die vriendin dus ook naar mijn partner toe. Op een gegeven moment was de oudste gewend aan onze normen en waarden en kregen we op school en van de opvang alleen maar positieve berichten. Het ging goed daar, misschien nog steeds niet met zijn mentale gezondheid, maar ze merkte dat we hem structuur hadden bijgeleerd. Dit was zo fijn om te horen en een enorme opluchting dat het beter ging op school en bij de opvang, dat we wel een gat in de lucht konden springen. De jongste had daarentegen weer moeite soms dat wij onze aandacht moesten verdelen, maar aan de andere kant vond hij het ook weer heel fijn dat hij iemand had om mee te slapen. Vroeger had hij namelijk zijn zus en zusje waarmee hij vaak sliep op één kamer en dat tot je vierde jaar. Ik kan me voorstellen (aangezien ik zelf een zus en zusje heb) dat het een enorme gemis is als dat ineens op één of andere dag anders is en je abrupt uit elkaar wordt gehaald. Deze periode: 2 maanden 2 kids heeft ons dan ook goed gedaan na omstandigheden. Onze band is sterk verbeterd en we leerden om samen te werken, omwille van de kinderen. Ook de moeder van de oudste begon steeds meer mee te werken en ze was ons dankbaar dat we hem hebben opgevangen. Als we dit namelijk niet zouden doen, zouden ze hem mogelijk uithuisplaatsen. Dit wilde wij uiteraard voorkomen, omdat mijn partner (nog) geen erkenning en gezag heeft. Het was een moeilijke/ zware maar zeker een leerzame tijd en als we opnieuw konden kiezen.. zouden we het zooooooo weer doen, voor de kinderen altijd! . .

.

. #StepMomQueen #2Maanden2Kids #Blog #MoeilijkeTijden #ZwareTijden #MooieTijden #Binding #Samenwerken #Normen&Waarden #SlapelozeNachten #LeekWelAlsofWeTweeBaby'sHadden #Regels #Structuur #Leermomenten #Groeimomenten #Liefde