Aangezichtsverlamming

Één van de moeilijkste blogs die ik tot nu toe heb geschreven. Het was 12 augustus 2019, precies een jaar geleden.. ik moest werken van 09:00 tot 17:00 uur bij mijn vorige werkgever.. mijn collega vriendinnetje die reed elke ochtend met mij mee en zou elk moment aanbellen. Ik stapte onder de douche en wilde gaan tanden poetsen, toen ik plotseling een raar gevoel kreeg bij mijn rechter mondhoek. Ik kon niet goed spugen. Je kan het vergelijken met dat je moeite hebt om de P uit te spreken. Ik voelde me beroerd en licht worden in het hoofd ook voelde ik overal tintelingen. Zelf ben ik al jaren bekend met migraine dus ik dacht het zal vast wel weer zo een aanval zijn (ondanks dat ik al heel lang hier geen last meer van heb gehad).

Zo eigenwijs dat ik ben ga ik me toch afdrogen en aankleden, want ja me vriendinnetje zou zo al komen. De deurbel gaat en ik geef meteen aan dat ik me niet goed voel, maar ook dat ik verward ben en ik had moeite om op woorden te komen. Een dikke hoofdpijn die maar niet wegging ook. Ook had ik een dof gevoel in mijn rechterarm en been. Nog eigenwijzer dat ik ben stap ik toch in die auto, gelukkig niet alleen.. eenmaal aangekomen op werk werd dit gevoel erger. Ik geef dit aan bij mijn voormalige leidinggevende en zij zegt doodleuk: oh oké, ga maar achter je bureau zitten en kijken hoe het gaat. Really? Moet ik achter mijn bureau gaan zitten terwijl ik je deze symptomen vertel en je nog vraag: zie je niet dat mijn mondhoek scheef is? Nee dacht ik.. ik pakte paracetamol maar ergens wist ik al dat dit geen migraine was. Ik wil een slok water nemen en al het water valt naast mijn mond. Ik deed toen de opleiding: Doktersassistente en ik wist dat als ik met deze klachten de dokter zou bellen (die mij overigens al bijna 20 jaar kent) dat ze een ambulance zou sturen en dat was absoluut niet wat ik wilde 🙄. Mijn andere leidinggevende zei toen: sorry maar je ziet er echt niet uit en je MOET echt nu de dokter bellen.. nou daar ging ik dan wetende wat het antwoord zou zijn. En ja hoor binnen 5 minuten stond de ambulance voor de deur. Alles werd getest en zelfs mijn bloeddruk was laag en toch werd ik meegenomen om mij te observeren, want ze wisten niet zeker of het toch een TIA (ook omdat mijn moeder ermee bekend is) was door alle symptomen die ik had. Daar lig je dan.. ik werkte samen met mijn zus en zij was iets later die dag en die is meteen naar het ziekenhuis gekomen. Ook werd mijn partner natuurlijk op de hoogte gesteld dus hij kwam van zijn werk ook direct naar het ziekenhuis. Tijdens de rit met de ambulance flitste heel mijn leven voorbij (heel cliché maar wel de waarheid). Ergens dacht ik dat ik dood ging, maar aan de andere kant was ik heel kalm voor mijn gevoel.. zo van het is goed zo als het gebeurt. Het heeft me wel laten beseffen hoe kostbaar het leven is en dat alles zomaar ineens voorbij kan zijn hoe gezond je ook bent.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was mijn bloeddruk ineens gestegen. Ik had nog steeds dat doffe gevoel in mijn arm en been en kon nog niet goed praten met mijn "scheve" mond. En ja het was weer zover.. ik moest blijven. Ik heb 2 dagen in het ziekenhuis gelegen, ik moest met oogcompressen slapen want mijn rechteroog ging niet goed dicht.. ik kreeg Prednison uiteindelijk wat me heeft laten opblazen en ik 10 kilo van ben aangekomen. Ook werd ik super slecht behandeld (again) in het ziekenhuis.. ze keken niet naar mij om en lieten mij 4 uur lang van de monitor af terwijl ze zeiden dat ik geobserveerd zou worden en toen de verpleegkundige weer een keer bij mij kwam kijken (ik lag in eerste instantie alleen op een kamer) toen gaf ze mij de schuld dat ik van die monitor af was.. je kan je wel voorstellen hoe ik toen gereageerd heb. Telkens als ik daar geprikt moet worden dan kunnen ze mij niet prikken, bij elk ander ziekenhuis lukt het wel en nemen ze altijd de tijd voor mij. Ik kreeg wederom het infuus in mijn voet en ging met blauwe armen weer eens naar huis. Gek werd ik ervan! Zo zijn er nog tientallen dingen die er zijn gebeurt in maar liefst twee dagen waar ik jullie liever niet mee wil lastigvallen, want dat is niet de essentie van dit verhaal..

Na twee dagen mocht ik plotseling naar huis terwijl ze zeiden dat ik nog moest blijven, want ze wisten het maar niet. Ik moest gezien worden door vier verschillende specialisten als ik werd ontslagen door het ziekenhuis. Ik kreeg de ontslagbrief maar in mijn handen gedrukt en moest maar weer eens zo snel mogelijk het ziekenhuis verlaten. Hoe dan? Als je net 5 seconden geleden te horen hebt gekregen dat je weg mag en je zware medicatie hebt gehad, waarbij je zeker niet de weg op mag. Zes weken herstellen werd er gezegd, maar nee de eigenwijze Tatiana is een week thuis gebleven en ging daarna bijna fulltime weer aan de slag (lees goed.. bijna 40 uur). De bedoeling was om de uren op te bouwen, maar dat ging veeeeel te snel. Er zat voor mij een contractverlenging aan te komen en ik wilde eigenlijk niemand teleurstellen.. mezelf niet, mijn partner niet, de kinderen niet, maar ook mijn werk niet. Dus ik ging maar door en door.. ik moest elke ochtend gehaald worden om naar werk te gaan en gebracht worden om weer naar huis te gaan. En wat voelde ik me verschrikkelijk om hulp te vragen.. maar ook kreeg ik een negatief zelfbeeld.

Ik wilde niet meer naar buiten en deed het puur omdat ik moest werken. Ik ging niet eens meer naar de supermarkt, omdat ik bang was om kennissen tegen te komen. Ik ging niet meer naar feestjes of andere gelegenheden.. mijn eigen familie durfde ik niet eens onder ogen te komen. Het was een opgave om uit bed te komen en mijn dag te beginnen.. ik werd zo onzeker door mijn gezicht maar ook zeker mijn gewicht dat ik bang was dat mijn partner mij uiteindelijk zou verlaten. De persoon die ik was ben ik op dat moment verloren.. ik verloor mezelf in dit proces. Die spontaniteit, het sociale maar ook ondernemende typje was er niet meer. Ik had zelfs moeite om die mooie, grote glimlach op te zetten die ik altijd had van oor tot oor. Ik was bang dat ik niet geaccepteerd zou worden door de mensen in mijn omgeving en eerlijk waar mensen hebben mij ook echt bekeken. Vooral op werk.. recht voor mijn gezicht staan en kijken of ze al veranderingen zien. Ik vond het vreselijk als mensen zo naar mij gingen kijken.. ik wist dat er wat veranderd was, maar dat hoefde niet zo onder mijn neus gedrukt te worden. In plaats van altijd wel de flapuit te zijn en te zeggen wat ik denk.. klapte ik dicht.

28 augustus was ik jarig en mijn partner had een "surprise" etentje voor mij georganiseerd. Hij heeft het mij toen verteld dat hij een verassing had, omdat hij niet zeker wist of ik nu wel zo een zin had in een feestje. Toch hebben we door gezet, omdat dit misschien wel goed zou zijn voor mij om een beetje vreugde te hebben, maar ook om ontzettend veel liefde te mogen ontvangen. Uiteindelijk heb ik huilend aan tafel gezeten, want ik wilde maar geen foto's maken om hoe ik eruit zag. En dat terwijl mijn partner zo zijn best had gedaan om dit te organiseren.. ik voelde me schuldig, but then again de persoon die ik was.. was er niet meer.

In die periode heb ik mensen echt goed leren kennen. Ik heb vooral geleerd wie er wel voor mij waren en wie vooral niet. Door de mensen die het niet begrepen of eigenlijk niet geïnteresseerd waren, door hen werd ik uitgelachen, werd ik belachelijk gemaakt/ voor dik uitgemaakt en er werd gevraagd of het niet verstandig was om weer eens een beetje te gaan sporten.. en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan je vertellen dat dat nog meer een deuk geeft in je ego en het je nog onzekerder maakt.

Ik ben al ruim 3 jaar medisch, waarbij ik verschillende ontstekingen heb gehad en door medicatie en operaties ik veel ben aangekomen. Door de opmerkingen die er werden gemaakt ging ik me ook zo voelen. Ik was niet sterk genoeg op dat moment om te denken: ik ben goed zoals ik ben. Deze rot opmerkingen zorgde ervoor dat ik het ging afreageren op mijn partner, maar ook op de kinderen. Ik was altijd boos en zeker geen lieve moeder/ partner. Het maakte mij kapot.. om er zo uit te zien en dat ik me ernaar ging voelen.

De psycholoog kwam daarom ook om de hoek kijken, maar dat was al de 4e keer in 3 jaar tijd dat ik me heb moeten aanmelden. Ik was het zat om elke keer weer mijn verhaal te doen, maar meer omdat mijn verhaal steeds groter en groter werd. Ook was deze organisatie vrij snel met het: volgens mij gaat het wel goed met je (ik was heeeel goed in het verbloemen van dingen) en werd mijn dossier snel afgesloten. Depressie speelde zeker een rol en nu nog steeds, omdat ik boos werd op mezelf dat ik bepaalde dingen niet meer kon/ kan zoals eerst. Ook het spelen met de kinderen of het volhouden om bijvoorbeeld te gaan voetballen samen ging niet meer. De kinderen kunnen daar niks aan doen en toch reageerde ik het vaak genoeg op hun af. Uiteindelijk waren zij mijn drijfveer om het toch beter te doen, om ervoor te zorgen dat zij geen depressieve (stief)moeder meer zouden hebben en we weer zouden kunnen genieten van elkaars gezelschap.

Tot de dag van vandaag heb ik moeite met mijn gewicht en zijn er velen obstakels omtrent het goed kunnen functioneren van mijn lichaam. Deels heb ik het geaccepteerd, maar vaak genoeg heb ik nog steeds moeite om te kunnen zijn wie ik ben. De boodschap die ik wilde meegeven aan de pestkoppen is, dat je niet weet wat een ander doormaakt. Het is niet leuk om anderen voor dik uit te maken of om te zeggen dat ze wel weer een beetje moeten gaan sporten. Ik kreeg natuurlijk ook vaak genoeg de vraag of ik niet zwanger was.. dit overkomt ons vrouwen nog veel te veel!! Een mens kan daar trauma's aan overhouden en het gaan projecteren op hun leven, op de mensen die het meest dichtbij staan.

Mijn boodschap aan de mensen die eronder lijden in welke vorm dan ook.. het hoeft niet perse aangezichtsverlamming te zijn.. je bent sterker dan je denkt, laat niemand je wijsmaken dat je dat niet bent. Zonder je af van de negativiteit maar niet van de mensen die het oprecht met je menen, je hebt ze nodig om je weer wat licht en vreugde te brengen. Praat erover, maak kenbaar hoe je je voelt.. als je het niet kan zeggen.. schrijf van je af! Wil je schreeuwen.. schreeuw het uit. Liever een bord stuk gooien? Ga je gang! Wil je huilen.. doe het! Alles om ervoor te zorgen dat je het kwijt raakt al die emoties. En het meest belangrijke herpak jezelf, neem de rust om bij te komen.. neem de tijd om te herstellen. Je hebt maar één lichaam, maar één kans om daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Zorg goed voor jezelf, wees lief voor jezelf and last but not least: hou van jezelf! Ik ben er nog niet helemaal, maar ik ben goed op weg om mezelf te zijn, maar als ik het kan.. kan iedereen het. Been there, done that! ♥️

• • • •

#StepMomQueen #Aangezichtsverlamming #afstoting #afzonderen #depressie #medicatie #opgeblazengevoel #negatievegedachten #weesliefvoorjezelf #weesliefvooreenander #zelfbeeld #drijfveer