Ook wij moesten eraan geloven er volgde bij ons onterecht een uithuisplaatsing. Om even de casus goed te schetsen. Het contact met moeder werd uitgebreid maar helaas reageerde de jongste daar niet goed op. Van de heftige uitbarstingen, tot aan fysiek worden naar mij en continu aantrekken en afstoten. Zijn voormalige school was dit ook opgevallen en deelde dit met de gezinsvoogd die toen betrokken was. School gaf letterlijk aan: “wij weten niet of dit de juiste plek voor hem is wellicht is een speciaal onderwijs school beter, daarnaast kunnen wij hem niet bieden wat hij nodig heeft”. Ook de opvang heeft vaker een beroep gedaan op de gezinsvoogd en heeft hetzelfde gedrag opgemerkt, maar helaas er werd niet adequaat gehandeld.
Wat leidde tot een uithuisplaatsing, gezien hij 4 maanden lang thuis kwam te zitten. Niet naar school gaan omdat hij was geschorst, niet naar de opvang mogen vanwege ongewenst gedrag en thuis tsja.. het ging niet langer meer zo. Zoals velen van jullie weten ben ik vaak op en af ziek geweest en heb ik verschillende aandoeningen gehad. Ook tijdens deze periode kwamen de verzorgende taken op mijn schouders, gezien mijn partner fulltime werkt en er uiteraard ook geld in het laatje moet komen. Persoonlijk was dit voor mij een heftige periode. Wat ik ook deed.. niks was goed genoeg, tenminste zo voelde dat. Als er ook maar iets negatiefs gebeurde tussen moeder en zoon was ik de pispaal en fysiek en mentaal trok ik het niet meer. Natuurlijk hadden wij ook al velen malen eerder aan de bel getrokken en zagen we de situatie steeds erger worden. Welke instantie ook betrokken was op dat moment we hadden iedereen om hulp gevraagd, maar dat mocht helaas niet baten. De gecertificeerde instelling (jeugdzorg) besloot na een incident met moeder om hem een week daarna uit huis te plaatsen. Met de jongste ging het overigens na die uitbarsting een week lang goed. Wij snapten dan ook niet dat Jeugdzorg plotseling deze weg wilde bewandelen, want voor zo een jochie 7 dagen lang alleen maar goede dagen hebben is voor hem een top prestatie! Ik denk dat een ieder wel zich zou kunnen inleven hoe zwaar het zou zijn als je kind 4 maanden lang thuis komt te zitten en niet naar school/ de opvang mag/ kan. En toch werd het hoofdprobleem genegeerd en werden wij als ouder/ verzorger aangewezen als probleem. Volgens Jeugdzorg waren wij het waarbij de draagkracht en draaglast uit balans was geraakt, terwijl zij meerdere malen hun oogkleppen opdeden alsof er niks aan de hand was.
In eerste instantie zou de uithuisplaatsing bij ons voor 28 dagen zijn, maar inmiddels zitten we volgende maand alweer op een jaar dat de jongste niet in ons midden is. Voor ons is het een groot gemis en daarnaast hebben we meerdere malen aangegeven dat zij deze jongen alleen maar nog meer schade zouden toebrengen dan dat het hem goed zou doen om hem wederom uit huis te plaatsen. De jongste had (en heeft het nu nog steeds als hij thuis is) een stabiele basis, een veilige thuishaven en een opgebouwd liefdevol netwerk. Hij was continu omringt met mensen die het beste met hem voor hadden en daarnaast hem ook veel bijleerde over bijv. wat echte liefde is maar ook qua gedrag en je gevoelens leren uiten op een gepaste manier. Op het moment dat hij bij de crisisopvang werd geplaatst viel hij weer in oude gewoontes, sterker nog hij nam het ons kwalijk dat hij daar zat. Het heeft ons zo ontzettend veel moeite gekost en energie om hem enigszins dat vertrouwen in ons weer terug te geven. Hoe kan je een kind van 8 uitleggen waarom hij daar zit en dat er niks is dat jij als ouder zijnde kan doen? Je voelt je compleet machteloos en zo intens kwaad dat je het liefst een bom zou willen gooien op die rot instanties, want ja hoe zou je hun anders duidelijk maken dat een crisisopvang niet de plek is waar hij hoort. Je bent aan het vechten, maar nooit zouden we deze oorlog winnen.. hoe pijnlijk ook.
Als de situatie dan al niet erg genoeg was.. werd er vanuit Jeugdzorg aangegeven dat er ruimte gemaakt moest worden voor vader, moeder en zoon. De tweedegraads bloedlijn zoals een Oma werd hierin niet meegenomen. Dat is wat hij kent.. alle mensen die hem al jaren lief hadden moesten plotseling uit zijn buurt blijven. Voor hem zou het wel gevoeld hebben als een gevangenis, dan wel een gesloten inrichting. Zelfs zijn halfbroer (mijn partner zijn andere zoon) mocht hij niet zien, want dat zou voor verdriet kunnen zorgen bij hem aldus Jeugdzorg. Ook ik moest uit het zicht blijven en omdat er iemand was die niet wilde dat ik bij hem in zijn buurt kwam, mocht ik hem alleen maar zien en spreken als vader er was. Mijn hart brak.. telkens hoorde ik dat hij naar mij vroeg en telkens konden we geen passend antwoord vinden waarom dingen zo gaan. Je wil een ander niet in een zwart daglicht zetten en aan de andere kant wil je niet dat hij het gevoel heeft dat het door hem komt dat hij jou niet mag zien/ spreken. Immers deden we het al zo 2,5 jaar lang en plotseling kon het niet meer. Deze periode heb ik dan ook veel verdriet gekend, vooral als de jongste dan iets meegaf aan zijn vader wat hij voor mij had gemaakt. De bezoekregeling stond op een uurtje per week. Tevens mochten we ook niet met hem thuis komen (dat zou ook weer verdriet opleveren) en zelfs met regen en al moesten wij maar verzinnen waar we zouden zitten ergens random in de stad of wat we zouden doen binnen dat uurtje. Voor moeder golden er weer andere regels, omdat zij een omgangsbegeleider heeft en voor haar een ruimte gereserveerd kon worden op locatie. Je kan je wederom wel voorstellen hoe dat was voor ons.
Ondertussen zagen we dit jongetje steeds meer verkwijnen, zijn gedrag was 10x erger geworden sinds de uithuisplaatsing wat zich agressief uitte, veel scheldwoorden en continu negativiteit wat we terug lazen in de rapportages van de crisisopvang. Daarnaast ging het qua hygiëne achteruit, maar ook qua gezondheid. In onze ogen werd hij dan ook zeker verwaarloosd door sommigen. Als hij namelijk nog thuis woonde en school zou dit bij ons constateren dan stond Jeugdzorg namelijk allang bij ons voor de deur om het kind uit huis te plaatsen. Wederom waren we aan het vechten tegen instanties met 0,0 resultaat. We moesten maar genoegen nemen met het feit dat hij binnenkort weer thuis zou komen wonen en vanaf dat punt mogen wij het weer overnemen m.b.t. zijn gedrag en gezondheid. Sinds 2019 vragen wij namelijk al naar een kinderpsycholoog, zodat hij zijn trauma’s kon verwerken. Inmiddels zitten we al in het jaar 2022 en pas sinds kort volgt hij traumabehandelingen. Uit het onderzoek is dan ook van alles gebleken waar wij enorm van zijn geschrokken. Hadden we dit namelijk eerder geweten dan hadden we het ook anders aangepakt en hem beter kunnen begeleiden. Hij is namelijk alweer 9 jaar en gaat richting de pubertijd. Op dit moment werken we eindelijk terug naar huis, maar wat ons het meest stoort is dat we weer vanaf nul kunnen beginnen en dat kost enorm veel liefde, tijd en energie.
Woede. Zo omschrijf ik denk ik ons gevoel het best! Dat dit überhaupt kan en instanties een beschadigd jongetje alleen maar nog meer hebben kunnen beschadigen doet enorm veel pijn. Je ziet namelijk de pijn in zijn ogen en het verdriet wat zich negatief uit. Je wil hem zo graag helpen, maar je kan hem niet helpen. Zodra een kind is opgenomen in het systeem komt het kind er ook moeilijk uit en soms wel helemaal niet. Er wordt een stempel gedrukt op zulke kindjes die bij voorbaat al als vervelend worden gezien of een kind wat geen manieren heeft geleerd enz. Het is moeilijk om je plekje op te eisen maar daarnaast nog moeilijker om gewoon kind te (mogen) zijn.
Uiteraard was/ is het voor hem het zwaarst, maar wij hebben keihard moeten knokken om hem weer terug te krijgen en te laten zien (door de fout van instanties) dat wij bekwaam zijn om hem op te voeden. Woest waren we, omdat er (nog steeds) niet wordt gekeken naar oorzaak-gevolg. Waar komt dit gedrag vandaan en achterhalen wat die jongen allemaal heeft meegemaakt in zijn leventje staat nog steeds niet bovenaan. Maar in plaats daarvan werd er gezegd door Jeugdzorg dat hij bij ons onveilig was. De omgekeerde wereld vind je niet? Tot de dag van vandaag zijn we bezig om ons te bewijzen, maar weet je.. het is het allemaal waard, zolang de jongste weet dat we hem nooit in de steek zouden laten en hij altijd op ons terug kan vallen en dat hij uiteindelijk terug naar huis komt, waar hij hoort ❤️.
Tips om zo een zware periode doorheen te komen:
- Blijf praten met mensen die je vertrouwd. Ook al is het maar één persoon met wie je het kan delen. Zoek hulp ook voor jezelf, zodat je het kwijt bent en het telkens een plekje kan geven;
- Lukt praten niet? Schrijf er desnoods over, vind een manier dat je je verhaal wel kwijt kan;
- Wees open en eerlijk naar je partner: vertel wat je op je hart hebt ook als dit soms even niet aardig eruit komt. Doe je dit niet zal het zorgen voor verdere escalaties, terwijl het al zwaar genoeg is. Voorkom ruzies/ discussies door ook hiervoor echt de tijd te nemen om het erover te hebben. Vaak zijn het de mannen die een hekel hebben aan luisteren en het gevoel hebben dat er “altijd” over gesproken moet worden, maar daarnaast wil ik dat je onthoudt dat zij niet de enige zijn die hier doorheen gaan maar ook jij. Ik zeg altijd dat er twee mensen belangrijk zijn in een relatie en niet maar één. Blijf je gevoel delen;
- Ontspanning: zorg voor voldoende ontspanning tussendoor. Denk aan een SPA/ manicure/ massage etc. dit kan van alles zijn. Is het budget niet zo groot? Dan kan je bijv. bij de Action ook gezichtsmaskers kopen en jezelf verwennen. Denk hierbij niet te moeilijk als je maar regelmatig momenten creëert om te ontspannen;
- Wandelen/ sporten: zorg voor die alleen tijd minimaal 1x per week en zo vaak mogelijk wat in de planning past. Maak je hoofd leeg. Voor de zwangerschap werkte kickboksen voor mij erg therapeutisch. Ik kon letterlijk al mijn woede eruit slaan. Als ik ging wandelen dan was het vaak met mijn partner, op deze manier haalden we onszelf uit de omgeving en konden we praten over elk onderwerp;
- Heb vertrouwen: hoe moeilijk het ook is heb vertrouwen dat het goed komt. Zolang je jezelf elke dag weer in de spiegel kan aankijken en weet wie je bent, is er niks aan de hand. Een mens heeft ook rechten! Weet je niet hoe je het moet aanpakken? Zoek het op, lees boeken, neem contact op met Juridisch Loket of als je die hebt schakel je Rechtsbijstandverzekering in om je daarbij te ondersteunen, maar doe iets. Laat je hoofd niet hangen bij het verkrijgen van de zoveelste negatieve bericht vanuit instanties. En natuurlijk is de biologische ouder degene die “vecht”, maar jij als ondersteunende partner zal geheid meevechten maar vooral meedenken wat je partner het beste kan doen.
Praktische tips:
- Dossier: bouw een dossier op, zodat je die kan inleveren wanneer dat nodig is zoals bijvoorbeeld bij rechtszaak. Noteer alles en verzamel bewijsmateriaal. Doe je dit niet dan heb je ook niks om voor te vechten;
- Politiek correct zijn en blijven: hoe moeilijk dit ook is je moet zorgen dat jij degene bent die altijd politiek correct is. Het liefst scheld je iedereen verrot natuurlijk en voel je die woede telkens weer opkomen (net zoals ik), maar daarnaast als jij een dossier wil opbouwen moet je ervoor zorgen dat je zelf geen fouten maakt. Zit je in een fysiek gesprek? Vertel de andere deelnemers dat je moeite hebt om op de juiste woorden te komen, tel in je hoofd tot tien en ga dan pas je zegje doen. Niet direct reageren, maar wees kalm en beheerst. Wanneer je weer thuis bent of in een vertrouwde omgeving mag je van mij de boel bij elkaar schreeuwen en schelden, zodat je het kwijt kan;
- Stel vragen: instanties hebben er een hekel aan dat ze geen antwoorden hebben op vragen die gesteld worden. Laat hun het werk doen en maar uitzoeken wat ze ermee doen. Op deze manier kan je ook weer aantonen dat je er zelf keihard mee bezig bent en nadenkt over de situatie;
- Huisarts: stel de huisarts op de hoogte. De huisarts kan met je meedenken over wat je e.v.t. nog meer kan doen. Heb je iets m.b.t. de seksuele ontwikkeling? Dan kan een huisarts ook druk zetten, zodat het sneller wordt opgepakt door bijvoorbeeld een spoedverwijzing te maken. Zo kan je daar ook altijd op terugvallen en aantonen dat je zelf ook initiatieven hebt genomen;
- Gesprekken opnemen: ten eerste om voor jezelf terug te kunnen luisteren en ten tweede om nogmaals jezelf in te dekken. Probeer dan ook altijd iemand mee te nemen naar een gesprek, het zij je moeder je vader, oma/ tante maakt niet uit wie om je te ondersteunen tijdens het gesprek maar ook dat er nooit een ander verhaal van gemaakt kan worden;
- Noteren: noteer van te voren wat je wil zeggen tijdens het gesprek, zodat je en niks vergeet en beter uit je woorden komt tijdens het gesprek.
Mocht je je verhaal kwijt willen dan kan dat via een privé bericht ❤️!
#StepMomQueen #Crisisopvang #Troublesinparadise #Sterkzijn #Hoofdomhoog #Borstvooruit #Samenstaanwesterk #Vertrouwenopjezelf #Vallenenopstaan
Комментарии