Zo is het maar net, als je oprecht van iemand houdt dan zoek je diegene op, maakt niet uit hoe ver het is of hoeveel het kost, je doet moeite om ze, je geliefdes te kunnen zien.
Dit was een heftige gebeurtenis, een donkere periode in ons leven. De jongste kon niet langer meer bij moeder wonen. Ik zal niet in details treden, maar hij kwam letterlijk in het systeem terecht. Onze harten waren gebroken toen wij dat hoorde. Op dat moment konden wij niet veel doen. Er werd wel aan vader gevraagd of hij wat kon betekenen, in die zin dat hij zijn zoon 1x in de twee weken kon ophalen, zodat hij voor een weekend bij ons kon komen logeren. Maar natuurlijk zeiden we ja, we wilden niks liever dan hem bij ons hebben, in ons midden. Hij zat op dat moment in een uitwijkhuis en had daarvoor al bij pleeggezinnen gezeten. Schrik niet, dit uitwijkhuis zat bij Capelle aan den Ijssel, ruim 1,5 uur reizen. Op vrijdag gingen we heen in de middag, soms haalde we E. op van zijn oude school, en op zondagmiddag brachten wij hem weer netjes terug vlak voor het avond eten en slapen gaan. Dat betekent dat we 1x in de 2 weken 4 keer 1,5 uur kwijt waren aan reizen om hem op te halen en weer weg te brengen. Pff.. en dat vaak met twee kinderen in de auto. Zonder er wat voor te krijgen van Jeugdzorg. De benzinekosten en kilometers liepen hoog op. We moesten elke keer weer tegen onszelf zeggen voor wie we dit deden. En dat was voor dat kleine jongetje om een beetje licht en kleur in zijn leven te brengen. We deden het met Liefde, maar we zouden liegen als dit niet een zware tijd voor ons is geweest.
Vaak als we E. weer terug brachten kon hij geen afscheid nemen, hij begon te huilen en klemde die zich helemaal vast aan zijn vader. We konden niet anders dan de tranen te laten stromen, echter wel pas toen we weer in de auto zaten onderweg naar huis. Mijn hart brak vooral toen ik mijn vriend zo emotioneel zag. Het raakte hem om zijn zoon zo te zien. Ondanks dat hij het bij het uitwijkhuis enorm naar zijn zin had. E. praat tot de dag van vandaag nog steeds over zijn verzorgers daar.
Omdat we de oudste ook vaak mee hadden, moesten we er ook nog voor zorgen dat en de jongste op tijd terug was bij het uitwijkhuis, maar ook dat de oudste op tijd terug was in Almere. Vaak stonden we in de file of ja duurde de reis gewoon ontzettend lang. Het waren moeizame dagen en sindsdien hadden we eigenlijk ook geen weekenden meer voor onszelf. In deze periode hadden wij vaak onenigheden. En tuurlijk heb je dat binnen elke relatie wel, maar bij ons leek het wel alsof het altijd raak was als we zo een weekend hadden. Je kan je bij ons ook niet terug trekken of even in een andere ruimte zitten, want ja ook al ging je naar de slaapkamer dan lagen de kindjes daar al wel te slapen, maar in de woonkamer kwam je je partner tegen. Het zorgde voor veel stress voor ons beiden en probeer dan maar je hoofd omhoog te houden en er volledig te zijn voor de kinderen. Mijn vriend en ik weten als geen ander dat kinderen alles voelen, ook al zeg je nog met een glimlach dat er niks aan de hand is. Kinderen weten beter. Dus ja we waren ons ervan bewust dat de kinderen echt wel wat door hadden, maar probeerden dit zoveel mogelijk te verbergen en plezier te maken met de kids. In deze periode hebben we elkaar echt leren kennen heb ik het idee, om no matter what altijd door te gaan.. niet voor onszelf maar voor de kids.
.
.
.
.
.
.
.
.
#StepMomQueen #EchteLiefdeKentGeenLangeAfstanden #EchteLiefdeKentGeenTijd #EchteLiefdeKentGeenGrenzen #CapelleAanDenIjssel #Verrereizen #Weekenden #Opoffering #Frustraties #Onvoorwaardelijk #Houdenvan #Liefde
Comments