Zucht.. terwijl ik een lange adem neem schrijf ik deze blog. I should be happy but I’m not. YAY! Het is de 10e verjaardag van mijn (stief)zoon, eeuwig dankbaar voor zijn leven en we zullen zeker vieren dat hij een jaartje ouder is geworden, maaaaar.. de dynamiek is veranderd. Al zes jaar proberen we hem zo goed mogelijk te ondersteunen, te begeleiden en liefde te geven maar het lijkt nooit genoeg. Het systeem heeft dubbel en dwars gefaald en ervoor gezorgd dat hij nog dieper in de put kwam te zitten, waar hij nu nog moeilijker uit lijkt te komen. Yes, we weten van zijn problematiek af en we snappen dat er “zware” momenten zullen zijn maar we hebben echt het toppunt bereikt.
Jeugdzorg die er voor het kind zou moeten zijn en vooral in het belang van het kind zou moeten denken.. nou ik hoop dat er kinderen zijn die daadwerkelijk worden geholpen met de tussenkomst van Jeugdzorg, maar ik hoor dit om me heen maar zelden eigenlijk nooit. Bij ons is dat zeker niet het geval, waardoor E. ontregelt raakt, dingen doet die niet passend zijn bij zijn leeftijd en ga zo maar door.
We waren zooooo blij toen E. weer thuis kwam wonen in juli 2022, maar je merkt dat als je niet de juiste hulpmiddelen krijgt dat het niet werkt. Je kan dan nog vanuit jezelf zoveel te geven hebben en vechten voor je (stief)zoon, maar als je instanties tegen je hebt win je het niet en dat… dat is pijnlijk. In feite zou je nooit die band kunnen opbouwen en hem verder kunnen helpen, waardoor het lijkt alsof het kind er “wat” aan zou kunnen doen maar dat kunnen ze niet. Het is niet hun schuld dat ze zijn zoals ze zijn, ze hebben niet voor dit leven gekozen en toch… raakt het mij diep als er weer een ruzie is geweest waarbij hij respectloos is naar mij als “moeder” of in ieder geval naar mij als mede-opvoeder. En dit is nog zacht uitgedrukt.
Onbewust ben ik dit jaar niet bezig geweest met trakteren op school/ de zorgboerderij. Het is dat de zorgboerderij ernaar heeft gevraagd, maar eerlijk mijn hoofd zit vol. Ook geen versiering in huis, ik was totaal niet enthousiast toen ik hem vanochtend zag, ik heb niet eens zin in het feestje wat we voor hem hebben gepland of de visite die vandaag voor zijn feestje langskomen.. geen speciale outfit om te dragen naar school pfff ik voel me leeg. Hierdoor voel ik me een slechte moeder, ondanks dat ik weet dat ik me wel voor de volle 100% heb ingezet voor zijn feestje(s). Vandaag zwemmen met familie en vriendjes en morgen ontzettend veel moeite gedaan om zijn zusjes te mogen zien van moederskant en toch voel ik me k*t. De afgelopen maanden waren zo stressvol, er is veel gebeurt, veel strijd en ik heb me zoals altijd ingezet en geprobeerd om er altijd te zijn, maar ik kan niet meer. Ik ben constant moe ook al slaap je bij wijze van nog 100 uur, ik voel me depressief (ben het niet maar het voelt wel zo), continu hoofdpijn, last van mijn lichaam waarbij je hele rug vastzit geen enkele masseur zou dit kunnen fixen en ga zo maar door. Ik hoor mensen denken: “waar is de vader in dit verhaal”. Vader is er wel, maar binnen ons gezin ben ik de “moeder”. Ik heb de kinderen aangenomen als mijn eigen, zo behandel ik ze dan ook. Ook met de komst van onze dochter is er nog steeds geen verdeeldheid of onderscheid. In mijn ogen hoort het zo.. doe ik misschien teveel? Ja wellicht wel! Maar ik heb een hart voor deze kinderen. Moeten er dingen veranderen? Ja! Ook dat zeker wel, maar voor nu voelt het voor mij alsof ik heb gefaald als moeder.
Ik moest dit dan ook van me afschrijven en zoals jullie weten ben ik altijd open en eerlijk over de gebeurtenissen binnen ons gezin. Hiermee wil ik ook (hopelijk) anderen het gevoel geven #it’sokaytobenotokay. We moeten niet te hard zijn voor onszelf en kijken naar wat we wel doen. Als (stief)ouder is het lastig om jezelf niet te verliezen. Het blijft moeilijk qua opvoeden (wat mag wel/ wat niet), zeker als je dan samen ook kinderen hebt. Uiteindelijk wil je namelijk dezelfde opvoeding voor iedereen. In deze fase zit ik nu (weer), maar ondanks mijn eigen gevoel staan de kinderen op nummer 1. Vandaag zet ik dan ook even dit gevoel aan de kant om er een plezierige dag van te maken en wanneer ik eraan toe ben trakteert hij alsnog ergens volgende week. Met in gedachten dat hij er “niks” aan kan doen dat het systeem heeft gefaald en tegelijkertijd laat ik hem wel duidelijk merken dat zijn gedrag niet oké is en je dankbaar hoort te zijn.
Zijn er nog meer (stief)ouders die dit hebben meegemaakt? Ik ben benieuwd naar jullie verhaal en of ik niet de enige ben 🙈. Deel ze vooral in de comments 🫶🏽 #weareinthistogether
#StepMomQueen #HELP!wehebbeneentienerinonsmidden #it’sokaytobenotokay #zelfreflectie #lovealways #💙
Kommentare