Inmiddels ben ik 35 weken en 5 dagen in verwachting. Wat een mijlpaal! Soms nog steeds niet te bevatten ondanks de dikke buik, het kloppend hartje, alle schopjes en echo’s.. is het nog steeds onwerkelijk op één of andere manier. Misschien omdat het letterlijk een droom is die uitkomt.
En toch zit ik er doorheen met bijna 4 weken nog te gaan en de tijd vliegt voorbij. Er is nog zoveel wat er moet gebeuren en ondanks alle lieve mensen om mij heen vind ik het ontzettend moeilijk om hulp te vragen. Ik weet dat ze voor mij klaarstaan en ik weet dat ze dingen vanuit hun hart doen, maar om die stap te nemen en mensen te bellen is voor mij een enorme opgave. Ik voel namelijk al een tijdje die nesteldrang en heb het idee dat ons meisje eerder komt dan de uitgerekende datum. Dingen zijn nog niet af, nog niet alle spullen hebben we in huis, daarnaast heb je je huishouden, een kind van 9 die ook bepaalde soort aandacht van je vraagt.
Je partner werkt fulltime buiten in deze hitte, iedereen gaat er natuurlijk vanuit dat hij dan alles doet wanneer hij thuis komt. En je mag zeker een bepaalde verwachting hebben, maar tot waar is zijn grens? Wij dragen het kind 9 maanden maar ook de man heeft op een gegeven moment geen energie meer om de rest volledig over te nemen. Niet dat mijn partner niks doet, maar het is nou eenmaal zo dat ik over het algemeen dingen regel in huis ondanks de zwangerschap. Vrouwen hebben vaak een bepaalde manier van opruimen, ordenen en tegelijkertijd zijn we fulltime moeder en houden we alle ballen hoog. Maar nu.. ik ben op. Ik kan niet meer. 11 september is de uitgerekende datum en volgens de verloskundige ligt de baby er al zeker een aantal weken klaar voor. Je voelt het waarschijnlijk in je bekken zei ze. Ik zeg ja dat klopt, maarja ook dat is al langere tijd zo. Sinds vorige week kan ik dan ook geen vast voedsel meer verdragen en leef ik alleen op bouillon, crackers, yoghurt en wit brood. Zelfs 2 kilo afgevallen door zoveel te spugen en daarnaast veel last van maagzuur.
Ik voel me net die hoogzwangere vrouw die alleen maar kan klagen en staat te springen om de Due Date. Het lijkt wel alsof de meeste zwangerschapskwaaltjes die vrouwen in het begin hebben bij mij juist aan het einde komen. Zelfs de verloskundige zei dat ze zich kan inleven, omdat het ook echt niet makkelijk is geweest de zwangerschap en er heel veel bij kwam kijken. Ik zit echt te wachten op die: “het was het allemaal waard als je eenmaal bent bevallen”. Van die standaard zinnetjes die je zeker regelmatig hoort. PFFFFFF…. Soms snap ik zelf niet waar ik de kracht vandaan haal om toch nog bepaalde dingen te doen/ te regelen, zo vergeetachtig dat ik ben, pijn aan m’n voeten en bekken. Ik wil niet meer 😩. Hoe ga ik die 4 weken overleven? Ik probeer te denken aan hoever we zijn gekomen en wat voor lange weg we hebben afgelegd en dat alles vast wel op z’n pootjes terechtkomt.
Ik haal kracht uit de mensen om me heen die me beter kennen dan ik mezelf ken en gewoon op je stoep staan om je te helpen. Dagen zoals laatst met de babyshower en de fotoshoot daar leef ik van. Positieve ervaringen en groeiecho’s waarbij de baby ondanks mijn gezondheid wederom toch goed groeit en ze keurig binnen de norm zit. Dat maakt me blij.. inmiddels weten jullie dat ik waarde hecht aan kleine dingen, juist omdat het leven al zo kort is en we dankbaar moeten zijn dat we elke dag onze ogen mogen openen. Ook dit overleef ik wel.. zo probeer ik het maar te zien. Met alles wat ik al heb moeten doorstaan is dit niks. Belangrijk is wel om jezelf niet uit het oog te verliezen en rust te nemen bij pijnklachten, even een stap terug doen en weer beseffen dat je wel degelijk zwanger bent en nog energie nodig hebt voor de bevalling. Alsof ik dit al eerder heb gedaan haha 🤣. Nu nog naar mezelf luisteren. I got this!
Wie herkent zich in dit verhaal? Of ben ik de enige op de aardbol die zich zo voelt? Laat een bericht achter in de Comments ☺️.
#StepMomQueen #ikbenop #klaagmuur #hoogzwanger #35weken #eindeisbijnainzicht #volhouden #Sterkzijn #positivevibesonly #💕
コメント