Één van de leukste tijden van het jaar voor de kinderen, toen alles nog “normaal” was en we nog gezellig met z’n allen de school binnen mochten lopen om te kijken waar ons kind aan tafel zat en naast wie. Je moest als ouder natuurlijk opgeven wat je zou meenemen. Wij hadden bedacht om pannenkoeken te maken (overigens mijn specialiteit). E. is vanaf het begin dol geweest op mijn pannenkoeken en heeft weleens vanaf ons balkon geschreeuwd tijdens het bakken: “Tatiana maakt de lekkerste pannenkoeken, als je ook wil moet je naar (hij riep ons adres volop) komen“. Gekkigheid van hem. Maar ik werd er wel altijd vrolijk van.
Onze band is sinds hij bij ons is komen wonen (28 februari 2019, tot aan december 2019 enorm gegroeid. In een korte tijd hebben we al zoveel meegemaakt van het lachen tot aan het intense verdriet. Het begon met een donker gezichtje toen hij bij ons kwam en jeetje wat was ik onervaren en vooral onwetend hoe ik met zijn driftbuien/ emoties moest omgaan. Hij noemde me toen nog steeds Tatiana, maar het werd steeds meer en meer hoe hij mij begon te zien.
Bij het kerstdiner hoort natuurlijk een coole outfit bij. Op zijn bed had ik een stoere grijze broek neergezet, een net licht blauw overhemd en als finishing touch een rode strik. Mijn partner haalde hem op van de opvang en bij thuiskomst zag ik een grote glimlach op E. zijn gezicht. Hij zei: “Dit is precies wat ik in gedachten had om aan te doen”. En per kledingstuk ging hij aanwijzen van dit en dit en dit wilde ik dragen. Ik vond het zo leuk dat we hetzelfde dachten en voor mij was het een soort van bevestiging: “zie je wel.. je kent hem langzamerhand wel”. Mijn partner bevestigde het daarna ook dat E. onderweg naar huis het exact over die outfit had gehad. Bizar dat je zo op één lijn kan zitten zonder dat je elkaar hebt gesproken, maar eigenlijk vond ik dit toch wel bijzonder.
Ik merkte dat niet alleen hij meer durfde of meer toe liet, maar ook vanaf mijn kant ging ik steeds meer mijn gevoel volgen. Elke avond bracht ik hem naar bed en dit keer gaf ik hem een dikke knuffel. Ik zei tegen hem: “Ik vind het fijn om met je te knuffelen”. Toen zei hij: “Ik ook”.
Kippenvel tot en met. Dit zijn de kostbare momenten die je niet meer vergeet, mooie herinneringen, een speciale band die er ontstaat tussen alle ellende door. Ondanks dat hij aan mij moest wennen en ik natuurlijk andersom ook aan hem, ben ik ontzettend dankbaar voor de zegeningen die ik heb gekregen en dat ik een onderdeel mag zijn van zijn leven.
#StepMomQueen #Kerstdiner2019 #Kerst #MostWonderfulTimeOfTheYear #TweeZielenÉénGedachte #Hechting #Liefde #Eenheid #Harmonie #Knuffels #Pannenkoeken #💙
Comentarios