top of page
Search
Writer's pictureTatiana Belhaj

Buitenbaarmoederlijke Zwangerschap

Updated: Jul 16, 2022

Onze grootste nachtmerrie is helaas uitgekomen. De nacht van vrijdag 27 november zijn wij ons “kindje” kwijt geraakt. Ons geluk duurde letterlijk maar 10 minuten..

Het begon met hevige krampen rechts in mijn onderbuik de avond/ nacht daarvoor. Normaal gesproken ben ik niet zo snel met de dokter bellen, maar deze keer zei mijn gevoel om het wel te doen. Ze hadden me een spoedplek gegeven gezien mijn verleden. Om 11:30 uur moest ik aanwezig zijn. Het was zo heftig dat ik bijna niet eens kon rijden daar naartoe. In eerste instantie dacht ik dat ik last had van mijn darmontsteking, want ja paar maanden geleden is dan toch Colitis Ulcerosa geconstateerd.

Het was alsof het zo moest zijn, want normaal gesproken is mijn partner pas rond een uur of drie klaar met werken, maar die dag was hij al om 12:00 uur klaar. Uiteraard hield ik hem op de hoogte tussendoor en ik vroeg aan hem om naar de huisarts te komen. De Huisarts wilde eerst controleren of er ontstekingswaarde te zien was in mijn bloed en daarvoor moest ik voor een vingerprik naar de Doktersassistente, zo gezegd, zo gedaan.. as usual was er natuurlijk weer niks te zien. De Doktersassistente zei ineens: “Mag ik je een brutale vraag stellen?” “Kan het zijn dat je zwanger bent?” Pfff nee.. antwoordde ik. We proberen het al zo lang, we hebben de moed allang opgegeven. Toen zei ze.. “Zal ik de dokter bellen om te vragen of je een zwangerschapstest mag doen? Je hoeft het niet te doen, maar als je het wil doen dan kan het”. Oké doe maar dan antwoordde ik.

Hup ik naar de wc.. ik moest daarna in de gang wachten, totdat de Huisarts mij kwam halen.

En ondertussen verging ik nog steeds van de pijn, dus ik zie de Huisarts een paar keer heen en weer lopen en het ging nog door mijn gedachten om te zeggen tegen haar: Bespaar uzelf de moeite en als de test negatief is dan kunt u mij dat ook gewoon nu vertellen, scheelt mij weer lopen en ja maak het gewoon niet zo spannend allemaal.

Die gedachte sprak ik dus niet uit en ik mocht weer naar het kamertje. De eerste keer vertelde ze mij dat we ons aan die 1,5 meter afstand moesten houden vanwege Corona, oké prima ik hou me netjes aan de regels met m’n mondkapje op. Vervolgens stond ze op en liet ze mij die test zien en zei ze: “Je bent zwanger!”. Ik wist niet wat ik hoorde, noch wat ik zag.. want dat kon niet waar zijn! We waren al een tijd gestopt met hopen, de zwangerschapstesten/ ovulatietesten deden we allang niet meer en ja dan krijg je te horen dat je wél zwanger bent. Naah.. tranen van geluk natuurlijk en vlak daarna van verdriet, want diep van binnen wist ik dat het niet goed was. Ik zei gewoon tegen de huisarts: “Je liegt”, ik werd bijna onbeschoft doordat ik het niet kon geloven en vlak daarna zegt ze: “Doordat je zo een pijn hebt wil ik je toch doorverwijzen naar het ziekenhuis”. Nou oké, al vrij snel werd ik gebeld dat ik om 13:30 uur aanwezig moest zijn in het Ziekenhuis.

Daar gingen we dan.. onze rit naar het Ziekenhuis voor de zoveelste keer in de afgelopen 3 jaar tijd met mijn medische verleden. Ja, de inwendige echo de Gynaecoloog zei al het kan zijn dat ik niks zie, omdat je nog heel vroeg bent in je zwangerschap (4 weken) en ergens is dat ook goed als ik geen vocht zie in je eileider, maar het kan ook nog wat anders betekenen.

Laten we gewoon rustig kijken. Oké prima dacht ik. Er was “gelukkig” niks te zien op de echo, maar we zagen dus ook niet het vruchtje. Ik moest toen bloed prikken en om 15:15 uur zouden we de uitslag krijgen en moest ik weer aanwezig zijn in het ziekenhuis. De mensen die me ook maar een beetje kennen die weten dat ik heeeel moeilijk te prikken ben, dit ging dan natuurlijk weer niet zonder slag of stoot (pfff vervelend). Ondertussen liepen we dan toch in de stad te praten over hoe het zou zijn als, over wat we allemaal moeten doen zoals de babykamer en ga zo maar door, we kregen hoop.. De bloeduitslag was dan ook goed, dus ja je wordt dan uiteraard teruggestuurd naar huis. Maaaar de gynaecoloog wilde door de helse pijn mij wel nauw in de gaten houden en ik zou zondag terug moeten komen voor controle en daarna weer over 2 dagen. Prima.. dan doen we dat. Weer gingen we met hoop richting huis en op dat moment konden mijn partner en ik even genieten van het feit dat ik eindelijk zwanger bleek te zijn.


18:30 uur:

En toen begon het.. alles kwam eruit. Ik begon met overgeven, de pijn werd erger. Ik had al genoeg paracetamol ingenomen, maar het hielp niet.


19:30 uur:

De tweede keer dat ik moest overgeven, mijn lieve zusdin en ik hadden al eerder afgesproken die dag dus zij zou sowieso komen, die probeerde me te troosten en te steunen en me door me pijn heen te praten.. niks hielp. Alsjeblieft babe, kan je de spoedpost bellen? Vroeg ik aan mijn partner.


20:30 uur:

De derde keer dat ik moest overgeven en ja toen dacht ik bel de spoedpost maar nog een keer, want dit is niet normaal. De pijn.. onbeschrijflijk, ik voelde het voornamelijk rechtsonder een pijn die uitstraalde naar mijn lies. En toen moest ik wel iemand inschakelen die ik vertrouw. En natuurlijk wil je zulk nieuws nooit op deze manier vertellen, je zou iemand graag willen verassen zeker als het om je ouders gaat, maar helaas. Het was ook ons weekend met de oudste, dus die hadden we tussendoor ook nog opgehaald en we wilden natuurlijk de kinderen zo min mogelijk ermee opzadelen. Ze hadden namelijk al genoeg gehoord/ gezien. Mijn ouders en zusje zijn direct in de auto gesprongen en hebben het van mijn zusdin overgenomen.

In eerste instantie moest ik een uur wachten totdat we teruggebeld werden door de Spoedpost. Ik zei tegen mijn partner: bel maar nog een keer, want dit gaat niet. En ik ken mijn lichaam vrij goed en mijn gevoel zit ook bijna altijd goed en daarnaast heb ik zelf de opleiding: Doktersassistente gedaan.. kortom ik voelde aan alles dat dit niet goed was.


Spoedpost:

Ja toen ging het als een sneltrein. Ik moest weer bloed prikken, uiteindelijk ben ik in die paar uurtjes dat ik daar lag 7 keer geprikt, omdat ze daar vaak onvakkundig zijn.

Een foutje kan gebeuren en is ook menselijk, maar omdat een doos niet zit op te letten maar ook vooral lekker aan het kletsen is tussendoor en ze daarna letterlijk vol zat onder mijn bloed, daar gaat mijn bloed van koken. Ik geef altijd aan dat ik moeilijk te prikken ben en een infuus bijvoorbeeld bijna altijd in mijn voet zit. Als je dan in het wild gaat prikken ja dan kan je me aardig boos mee krijgen (ik heb namelijk velen nare ervaringen met dit ziekenhuis). Toch weer een inwendige echo gehad en toen was er wel wat meer vocht te zien in mijn eileider. Ondertussen bleef ik overgeven en me ziek voelen. Paar uur daarna kwam de gynaecoloog weer, was overigens dezelfde die mij overdag ook had behandeld. Ze zegt ja.. we kunnen het alleen goed zien d.m.v. een kijkoperatie. Ik dacht nee hee.. daar is dat woord weer. Dat zou betekenen dat, dat mijn 3e kijkoperatie zou zijn in 3 jaar tijd. We blijven wel in het getal van 3 merk ik 🙄. Ook moet ik daarbij aangeven zegt ze als blijkt dat het vruchtje in de eileider zit (een buitenbaarmoederlijke zwangerschap) dan moet ik helaas je eileider daarbij verwijderen.

Op dat moment brak ik in stukjes, maar eigenlijk wist ik het al. En toch... breek je. Het was te mooi om waar te zijn. Dit zou letterlijk een droom zijn die zou uitkomen, als er een wonder in mij zou groeien. Maar die droom bleek een nachtmerrie. Ik wilde niks meer horen op dat moment en was mij mentaal aan het voorbereiden op die kijkoperatie. Mijn partner bleef overigens constant positief en probeerde mij ook op andere gedachten te brengen, maar ik kreeg bijna ruzie daar omdat ik vond van.. ik weet beter. Tussendoor kwam de gynaecoloog mij vertellen dat ik geopereerd zou worden. Ondertussen werd er een Coronatest gedaan. Ik zei nog: ik ben ontzettend misselijk op het moment en kon weer bijna overgeven, nou zegt ze: het moet maar. Ja, snap ik mevrouw.. maar ik dacht: Kunt u niet eventjes wachten, want na het overgeven voel ik me ook een stuk beter.


Kijkoperatie:


Het was weer zover, daar ging ik weer.. alleen. Mijn partner mocht natuurlijk niet blijven en moest naar huis vanwege Corona.

En ook bij de OK weer moeilijk te prikken. Eentje was in me rechterhand bezig en de ander in mijn linkerhand. Ik raakte zo gefrustreerd. En die man was ook zo hardhandig en toch kan je nauwelijks een woord uitbrengen van de pijn. Eenmaal in de operatiekamer rolde de tranen over mijn wangen en ik moet eerlijk zeggen dezelfde hardhandige man was wel degene die mijn tranen droogde.. vlak daarna zei hij: je bent in goede handen, adem in adem uit en weg was ik.


01:45 uur:

De kijkoperatie zat erop. Ik wilde zo graag mijn partner zien en gelukkig hielde ze daar rekening mee, want eigenlijk mocht het niet. Intense verdriet zo is het denk ik het beste te omschrijven, op dat moment wist ik nog niet wat ze hadden gedaan/ dat het geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Ik zag mijn partner maar voor een kwartiertje en wilde hem maar niet loslaten en ik wilde hem zo graag bij me hebben. Nadat hij weg was heb ik zoveel gehuild en ik weet natuurlijk niet hoe hij zich gevoeld moet hebben aan de andere kant, omdat we niet bij elkaar konden zijn.

We appte nog een tijdje en daarna was ik zo moe.. dat ik er maar aan toe gaf.


Zaterdag 28 november, 08:30 uur:

De gynaecoloog kwam me vertellen dat de operatie goed was gegaan, maar dat ze helaas het vruchtje niet konden redden en om die reden heeft ze mijn rechtereileider moeten verwijderen. Mijn wereld stortte in op dat moment. Hoe gek het ook klinkt.. je voelt je minder vrouw en ik denk dat velen vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt of een soortgelijke situatie, die snappen wat ik bedoel. Het is niet zo dat ik niet meer zwanger kan worden op de natuurlijke manier of dat ik 50% kans heb dat.. maar het idee dat er wat van je is afgenomen valt zwaar.

Mijn partner was bij de kinderen gebleven, maar ik wilde hem vasthouden zo snel mogelijk. Hij mocht dan wel komen, maar de kinderen mochten eigenlijk niet mee naar het ziekenhuis. Zo lief dat de Verpleegkundige was mochten ze toch komen, zolang ze zich maar rustig hielden. Daar waren ze dan rond 11:00 uur.. alleen maar tranen, weinig woorden en uiteraard nog veel pijn na de operatie. Het was wachten op de Arts, maar de Verpleegkundige zei: als jij je goed genoeg voelt mag je naar huis. Nou daar ging ik voor.. ik wilde niet langer alleen zijn en naar mijn man en mijn kinderen, ondanks dat ze in het Ziekenhuis zaten. Thuis is toch anders, want ja daar kan je volledig jezelf zijn. Ik sliep gelukkig met een aardige mevrouw op de kamer, ik denk als ik echt alleen was geweest had ik het niet getrokken.


Home sweet home:

Mijn ouders, zus en zusje zaten natuurlijk in spanning. Ook had ik nog twee andere zusdinnen ingelicht en mijn zusdinnetje die er eigenlijk bij was. Mijn ouders stelde voor om even bij elkaar te komen maar ook zodat ze mij konden verzorgen en tegelijkertijd er ook voor mijn partner te zijn. De kinderen konden lekker spelen en het was fijn om daar even te zijn.

Ik voelde zoveel Liefde & Steun, maar ook hun verdriet. Het was voelbaar, zichtbaar en het feit dat ze zo meeleven is echt onbetaalbaar.

De kinderen hadden vragen en ja op een gegeven moment wil je niet dat dit een eigen leven gaat lijden in hun hoofdje, zo was de jongste al een langere tijd bezig met hints geven.. dingen zeggen als: “Wanneer gaan jullie nou beginnen?” Of.. “Ik wil graag een zusje”. Dus ja samen met mijn ouders hebben we het verteld. De kinderen waren ook zichtbaar teleurgesteld en die pijn voel je ook. Van de oudste wist ik namelijk niet dat hij dat graag wilde.. hij zei dan ook: “Ik wilde graag een broertje”. De kinderen werden namelijk vlak daarna heel hyper, ze wisten zich geen houding aan te nemen, totdat ik zei tegen de oudste: “Wat is er aan de hand”? Het is oké.. en toen begon het hij ging zich afzonderen, heeft ook stiekem een traan gelaten. We hebben alles gezien, maar de kinderen eventjes met rust gelaten en later heel hard geknuffeld met z’n vieren.

Eenmaal thuis.. werd ik door mijn mannen enorm verzorgd. De één maakte soep, de ander pakte mijn kussens en weer de ander die zorgde voor een kruik. Het was zo mooi om te zien. Ik had namelijk nooit gedacht dat ik dit als (stief)moeder zou mogen ervaren. Er was zoveel Liefde, er was Eenheid en ja ondanks de nare gebeurtenis groeide we wel weer dichter naar elkaar toe.


En toen?

Je wil jezelf de ruimte geven om toch een soort van te rouwen/ het een plekje te kunnen geven en natuurlijk is dat niet binnen een dag gebeurd. Maar gelukkig maakten onze dierbaren het een stuk makkelijker om het te verwerken. Zo konden de kinderen een dagje naar m’n zusdin, werd door mijn lieve oma een paar dagen voor ons gekookt, had ik mijn ouders wederom die boodschappen deden en genoeg mensen die telkens vroegen hoe het ging/ dat ze wat voor ons konden doen.


Dit was fijn.. dat je mensen om je heen hebt die voor je klaarstaan en naar je vragen. De mensen die het wisten een ieder was daarin voor ons belangrijk. En daar zijn we dankbaar voor.

Dat is ook het enige advies wat ik kan geven aan de vrouwen, maar ook hun partners die dit meemaken: praat. Verwerken doe je op je eigen manier. Negeer de bad vibes die je soms toch van mensen kan ontvangen, maar praat erover. Doe wat je moet doen om het te verwerken.

Voor mij is het weer een zwarte bladzijde in mijn boek. En het lijkt maar niet over te gaan, zo voelt dat voor mij en toch.. ga je door. Vraag me niet hoe en waar ik die kracht vandaan haal, want ik snap dat zelf ook niet, maar raap jezelf alsjeblieft bij elkaar nadat je je tranen hebt gedroogd en wees sterk! En sterk zijn betekent ook omgaan met elke emotie die je voelt, huilen is geen zwakke emotie. Opgeven is dat wel. En als ik het kan, kan jij het ook! Vind je redenen om door te gaan, schrijf ze desnoods op! Maak doelen voor jezelf die je wil bereiken, korte termijndoelen maar ook lange termijndoelen en streep ze langzaam af. Blijf praten, het laatste wat je moet doen is je afzonderen. Zorg voor positieve mensen om je heen die je ook kracht kunnen geven en buiten dat om: Wees Jezelf!

Zo ja, daar zijn we dan. Vandaag zijn we al 2 weken verder nadat het gebeurde. Heb ik nog pijn? Ja. Ben ik nog steeds verdrietig? Ja. Luister ik naar wat mensen zeggen?

Nee, niet altijd. Ik volg mijn hart en ik doe wat goed voelt. Ik doe letterlijk op dit moment waar ik zelf zin in heb, ondertussen heb ik nog steeds veel contact met mijn dierbaren en vraag ik ook om hulp als het niet gaat.

Ik denk altijd.. ik wil niemand lastigvallen of ik wil niet zielig gevonden worden, want dat ben ik absoluut niet. Ik wil enkel mijn verhaal delen en laten weten dat je niet alleen bent. It’s okay to be not okay. En het is meer dan oké om hulp te vragen. Iedereen heeft iemand nodig en daar is niks mis mee.

Ik ben bereid om te luisteren/ om jouw verhaal te lezen. Wil jij ook graag je verhaal delen?

Dat mag.. dat kan d.m.v. een comment te plaatsen of uiteraard privé.

Heel veel liefs,

StepMomQueen met een streepje door Step heen! 💙



316 views0 comments

Recent Posts

See All

Комментарии


Post: Blog2_Post
bottom of page