Geen genoeg woorden om deze pijn te beschrijven en toch zoveel gevoel wat erbij komt kijken. Leegte, een gemis, de gedachten van wat er had kunnen zijn, van wat je had kunnen hebben en er nu niet meer is.
Velen van jullie wisten dit niet, maar na ons wondertje Inarea-Louise was ik 10 weken opnieuw in verwachting van ons tweede wondertje. Helaas.. hebben we de zwangerschap moeten afbreken, want het hartje is gestopt met kloppen. Volgens de verloskundige was dit al bij 8 weken en hebben wij bij 7,5 week nog een kloppend hartje gezien. Het moment dat we erachter kwamen dat we opnieuw zwanger waren, er een nieuw wondertje in mijn buik groeide.. tranen van blijdschap. En ook ongeloof.. onze dochter was al een verassing en dan in verwachting zijn van een tweede kindje. Hoe? Ja, de hoe weten we maar hoe is het mogelijk? De wonderen zijn de wereld nog niet uit dachten we.
Vol blijdschap zouden we naar de 10 weken echo gaan om te kijken hoever we exact zouden zijn. Via de buik was er niks te zien en ik zei al meteen: “ik zie niks”. Ik houd van die positiviteit van mijn partner en tegelijkertijd is het stront vervelend als jij aan de andere kant al dingen weet en vooral voelt. Ik wist dat het niet goed was en heb dingen al eerder in gedachten gehad maar nooit naar iemand uitgesproken. Al hoewel ik een paar keer heb gezegd dat ik me niet zwanger voel en heel anders als bij Ina (zo noemen wij onze dochter). De inwendige echo… ook deze voelde niet goed aan. Ik zie geen kloppend hartje zei de verloskundige. Ik ga kijken of ze ik wel beweging kan zien van een kloppend hartje, maar ook dat was helaas niet zo. Ik voelde meteen dat het niet goed zat en begon al te huilen voordat de verloskundige met zekerheid kon zeggen dat ze geen teken van leven zag. We waren je kwijt.. ons kindje..
Ik hield al van je vanaf het moment dat ik wist dat je bestond. Het verdriet is dan ook immens groot. Op dit moment voelt het alsof ik twee kinderen tegelijkertijd ben kwijtgeraakt. Eentje die leeft gelukkig nog, maar die leeft helaas niet meer in ons midden en de ander die heb ik niet eens gekend.. alles is dan ook tegelijkertijd gebeurt: de druk op mijn borst die Jeugdzorg niet belangrijk genoeg vond wetende van mijn zwangerschap en dochtertje van bijna 9 maanden, de uithuisplaatsing van mijn (stief)zoon en achteraf dus dat het hartje is gestopt met kloppen. Toeval? Ik denk het niet. Dat (negatieve) gevoel die je bijna haat kan noemen die ik voel voor Jeugdzorg of naja de gecertificeerde instelling waar wij mee te maken hebben, is echt intens! Zijn miskramen een part of life..? Ja zeker! Denk ik dat stress een dooddoener is? Ja ook! En ik heb teveel stress gehad de afgelopen tijd. Stress die voorkomen had kunnen worden, maar helaas Jeugdzorg greep niet in.
Het doet pijn als ik daaraan terugdenk dat heeeeeel misschien mijn kindje nog had geleefd zonder de tussenkomst van jeugdzorg. Ook al zouden zij niet per definitie gezorgd hebben voor die miskraam, dan nog hebben zij ons gezin kapot gemaakt. Dan nog hebben zij gezorgd voor spanning, voor ruis binnen het gezin, er zijn emotionele banden kapot gemaakt, we hebben moeten rouwen en we rouwen nog steeds om ons kind die wederom uit huis is geplaatst. Hadden ze maar geluisterd naar de mensen die hem 24/7 verzorgden. Hadden ze maar op tijd ingegrepen .. dan misschien had ik mijn twee kinderen nog. Ik ben boos, verdrietig en teleurgesteld. Ik weet niet hoe ik hier ooit overheen zal komen. Ik weet niet hoe ik sterk moet zijn.. ik weet niet hoe ik er voor mijn dochter moet zijn, want zij is er meer voor mij op dit moment dan ik voor haar. Hoeveel kan een mens hebben vraag ik me af.. hoeveel totdat een mens erbij neervalt? Ik ben wakker maar ook weer niet. Ik voel me leeg en futloos en heb nergens zin in, maar helaas de tijd staat niet stil. Geen tijd om echt te rouwen, geen tijd om erbij stil te staan dat ik wederom een kindje heb verloren. Ongeacht hoeveel weken ik zwanger was.. het is mijn kind en nee mijn dochter kan dit kindje niet vervangen. Ik mag niet eens zelf bepalen hoe lang ik nodig heb om te rouwen, want ja werk gaat ook gewoon door. Je andere kinderen opvoeden gaat ook gewoon door.
Gelukkig hebben wij na ons gesprek met de arts (de volgende dag), meteen een afspraak kunnen inplannen bij onze psycholoog. Met onze enorme dank daarvoor! We zijn blij dat we erover hebben kunnen praten en ons gevoel hebben kunnen delen. Dit heeft ons nu al erg goed geholpen. Het was fijn.. we hebben gehuild maar ook zeker kunnen lachen. Het leven gaat door.. maar mijn kind ik vergeet jou nooit. Mochten wij ooit weer gezegend zijn is het voor mij dan ook mijn vierde kindje, maar het tweede kindje wat ik op de wereld ga zetten. Je hoort bij mij en dat zal altijd zo blijven.
Dit keer heb ik geen advies.. al hoewel ik altijd inspirerend wil zijn en een hart onder de riem wil steken en een voorbeeld wil zijn. Maar ik ben altijd realistisch en schrijf op dat moment over mijn gevoel en mijn gedachten. En ook dit hoort erbij..
Comments