Op 8 sep. 2022 om 03:42 uur zijn wij trotse ouders geworden van onze prachtige dochter Inarea-Louise Mounia Lieuw-On, vernoemd naar haar Oma’s met een betekenis die bij haar past: vechter, strijder, wens en verlangen. Wat een voorrecht om haar moeder te mogen zijn. Tevens is ze ook nog op dezelfde dag geboren als mijn eigen moeder hoe speciaal wil je het hebben.
Het avontuur wat om 09:00 uur in het ziekenhuis begon als een vaginale bevalling werd later een spoed keizersnede. De weeën werden kunstmatig opgewekt, omdat ik al sinds 28-08 (mijn verjaardag overigens) op en af in het ziekenhuis was vanwege voorweeën. De nachten waren niet te doen meer en de pijn overigens ook niet en dus zou ik worden ingeleid. Pas bij 39 weken kon dat en 6 sep. moest ik me melden om een ballon te plaatsen en de baarmoedermond op te rekken voor verdere ontsluiting. De volgende dag werd ik dus weer in de ochtend verwacht. Er was wel wat veranderd maar niet veel. Ik zou om de 4 uur medicijnen krijgen om de weeën verder op te wekken. Tussendoor werden er hartfilmpjes gemaakt van de baby om te kijken hoe ze daarop reageert en haar hartslag goed in de gaten te houden. Dit ging een tijdje goed.
De weeën werden dan ook steeds heftiger. Rond 17:00 uur kwam toch echt wel die persdrang. Drie uur lang hebben ze erover gedaan om mij uiteindelijk een ruggenprik te geven en jeetje wat duurde het lang voordat ik eindelijk in de verloskamer kwam. Ondertussen moest ik om de haverklap overgeven en ze kwamen maar niet ik maar drukken op die knop.. geen gehoor. Wat moesten die andere vrouwen wel niet hebben gedacht toen ik het zo uit schreeuwde.. ik verging van de pijn.
Eenmaal bij de verloskamer was gelukkig de buurvrouw van mijn ouders er. Wat heeft zij mij er doorheen geholpen op dat moment. Volgens mijn partner was ik namelijk een enorme heks. Niemand moest wat tegen mij zeggen en ja ik kreeg die “ik probeer je alleen maar te helpen” vaak te horen. Ik kon niet meer.. al zoveel dagen met pijn en het gevoel dat niemand je wil helpen. Totdat de ruggenprik werd gegeven. Ik werd helemaal zen. Ik weet nog dat ik zei: oké ik ben weer terug getreden in mijn lichaam, waarom iedereen keihard moest lachen de heks was verdwenen! Inmiddels was het alweer tegen 21:00 uur aan. De ontsluiting ging steeds verder maar ging niet snel genoeg. Binnen een uur zou je één cm ontsluiting moeten hebben. Bij mij was het 2cm per uur.
Op een gegeven moment zat ik zelfs op 9cm ontsluiting, maar helaas het mocht niet baten. De baby haar hartslag daalde op het moment dat er medicatie werd toegediend. Het kindje lag er niet goed genoeg voor om tot verdere ontsluiting te komen, dan wel om vlak daarna te mogen persen. De informatie werd daarvoor al gegeven we zetten alles op alles voor een vaginale bevalling, maar er is grote kans dat het een keizersnede wordt. De shift werd overgenomen en ik kreeg geen aardige mevrouw die mij hielp tijdens de bevalling. Deze mevrouw had ik overigens ook al eerder gehad toen ik op en af in het ziekenhuis moest zijn. Onze nekharen gingen al meteen overeind staan toen we zagen dat zij het was. Hardhandig, geen rekening houden met, erg kattig.. nee precies wat je nodig hebt tijdens je bevalling. Het gaf alleen maar nog meer stress en dit was voelbaar bij ons allemaal. Dit hielp totaal niet mee! Ik moest me hierdoor op teveel dingen focussen en mijn lijf raakte daar nog meer gestresst van. Er komt een storm aan mensen naar binnen.. mijn moeder zegt nog: jeetje, jullie komen met spoed binnen. Ja, Tatiana we hebben ons best gedaan maar als we nu niet handelen gaat het niet goed, binnen 10 min. word je geopereerd. PFFFFFF… wat een lading aan emoties. Alles kwam weer terug.. 3 kijkoperaties, nierstenen, chronische darmontsteking, en dan nu een keizersnede. Wederom niet erop kunnen voorbereiden. Balen als een stekker dat je al de hele dag bezig bent om tot 10 cm ontsluiting te komen. Je was er bijna en dan toch……
En toch ging het bij mij op automatische piloot. Vraag mij niet hoe ik dit weer gedaan heb en waar ik de kracht vandaan heb gehaald, maar echt soms sta ik versteld van mezelf (ook al zeg ik dit ook zelf). Ik groet nog mijn vader en zus op de gang die op me zaten te wachten en daarvoor natuurlijk in spanning wanneer ze nou eindelijk zou komen. Ik ben kalm en vertel hun dat ik ze straks weer zal zien en dat ik van ze houd. Op de verloskamer had ik al afscheid genomen van mijn moeder en zusje, want alleen mijn partner mocht erbij zijn. Ook dit was voor mij zwaar. Ik had graag gewild dat mijn moeder en zusje bij de bevalling zouden zijn geweest en ik ze dit kon geven. Ook hierin voel ik me toch een beetje schuldig. Ik hoor mensen al zeggen: waarom? En dat dit onmacht is. I know, but still. Tijdens de keizersnede voelde ik paniek. Ik was bang dat het alsnog niet zou lukken, bang om mijn dochter te verliezen, bang om zelfs mezelf te verliezen. Kostte wat het kost heb ik doorgezet en geprobeerd om er zo min mogelijk aan te denken, want eerlijk is eerlijk ze zeggen je voelt er weinig van maar dat was bij mij in ieder geval niet zo. Ik voelde het namelijk wel wat er gebeurde. Eenmaal eruit werd ze op een doorzichtige doek als eerste op mij gelegd. Tranen, tranen en nog eens tranen van blijdschap maar tegelijkertijd ook van alle spanning. Ik kon het niet geloven.. daar was ze dan ons wondertje. Heb ik dat gemaakt? Ik moest echt een paar keer knipperen met mijn ogen of het wel werkelijkheid was. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden en mijn baby werd meegenomen voor controles en papa was daar gelukkig bij, maar jeetje wat duurde het lang om te hechten ik wilde zo graag mijn baby vasthouden. Eenmaal boven zag ik mijn partner en mijn baby zo zitten, zo vredig, zo rustig.. pfff wat een mooi moment was dat. Ondanks dat ik stijf stond van de twee ruggenprikken herinner ik me dat moment erg goed. Ik was suf, maar ook alert op dat soort momenten.
En dan begint het pas.. borstvoeding proberen te geven met vlakke tepels, net een ingrijpende operatie ondergaan, eigenlijk officieel voor het eerst moeder zijn, de hormonen, de frustraties als iets niet lukt.. de vermoeidheid.. en oh ja ik had ook nog eens koorts en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Onrustige nacht, maar toch stonden we daar weer als een Team. Beide oververmoeid, maar toch super sterk alsof het nooit anders is geweest. Ik kan me geen betere man wensen dan de zorgzame lieve man die hij is, die mij ziet zoals ik ben en me ook neemt zoals ik ben. Voor velen vanzelfsprekend.. voor mij onbetaalbaar. Het feit dat we dit samen doen betekent enorm veel.
Ondanks alle ellende en de klacht die nog geschreven zal worden richting het ziekenhuis was dit toch de mooiste dag van mijn leven. Ze zeggen dat je alles vergeet na een heftige bevalling.. ik raad een ieder aan om daar toch ook van te herstellen. Het is zwaar, ingrijpend en niet niks wat wij vrouwen meemaken. Zorg ook hierin goed voor jezelf! Zoals bekend werkt schrijven voor mij als therapie en praten erover met mensen in mijn directe omgeving ondanks dat ik het moeilijk vind. Kijk wat werkt voor jou.. en wees lief voor jezelf, want jij alleen weet hoe je je voelt. ❤️
#StepMomQueen #pijnlijkvolemotiesentochzomooi #wateenbevalling #keizersnede #hormonen #herstellen #doorzetten #nooitopgeven #kracht
#onzewonder #💕
コメント