Een ieder die mij goed kent weet dat ik van de normen en waarden ben, dat respect en loyaliteit hoog bij mij in het vaandel staan. Dit is ook hoe ik zelf ben opgevoed. Wanneer je vader/ moeder iets zegt: dan luister je, zonder tegenwoord. Wanneer er tegen je wordt gesproken dan kijk je de ander aan, wanneer je wordt aangesproken dan zeg je: ja mama/ ja papa. Noem mijn ouders streng/ ouderwets, maar als we kijken naar de jeugd van nu zijn ze vaak onbeschoft/ respectloos. En tuurlijk zitten er kinderen tussen die wel de normen en waarden nastreven die ze hebben geleerd van hun ouders en tuurlijk is niemand perfect en heb je - zo nu en dan - een uitschieter.
Als het niet je biologische ouders/ kinderen zijn is hierin een weg vinden lastig. Je komt telkens op het punt van: wat mag wel en wat mag niet? De afgelopen tijd heb ik hier veel over geleerd en velen gesprekken erover gehad. Wanneer is het genoeg? En tot hoe ver kan een ieder gaan om jou zo te blijven behandelen?
Er zijn verschillende soorten mensen die mij vertellen over hoe ik mijn (bonus)kinderen zou “moeten” opvoeden of in ieder geval die zich ermee bemoeien laat me het zo zeggen. We hebben de speltherapeut - de gezinsbegeleider - de gezinsvoogd, dat zijn de mensen die pedagogisch verantwoord met ons praten. En oh.. de school bemoeit zich er natuurlijk ook mee. Daarnaast heb je nog de biologische “moeder” die ook graag wilt weten hoe “haar” kind wordt opgevoed bij vader thuis en diens vriendin (want zo wordt ik na 3 jaar nog steeds gezien). Daarnaast heb je je naasten; familie - vrienden - familievrienden - voor mij een enorme steun: de opvang. Ook zij fluisteren mij dingen in.. maar wie ben ik? En wie zou ik graag willen zijn? En kan ik de dingen doen die ik geleerd heb over normen & waarden bijvoorbeeld? Hoe ben ik gevormd? En hoe kan ik dat combineren met mijn (bonus)kinderen?
De vorige blogs die ik heb geschreven gingen om de gebeurtenissen die al zijn geweest: verleden tijd. Deze blog gaat om nu, vandaag en al een paar jaren eigenlijk. Ik loop ontzettend er tegenaan met wie ik graag wil zijn als
m o e d e r, want dat is wat ik ben. De kinderen elke dag verzorgen, de kinderen te eten en te drinken geven, een verhaaltje voorlezen voor het slapen gaan, ze troosten bij verdriet, hun kleine schrammetjes verzorgen, een knuffel geven niet omdat het moet, een luisterend oor bieden ook al ben ik moe, met ze spelen en ik die vooral gekke dingen probeer te bedenken en ga zo maar door.. dat ben ik. Een zorgzame, spontane en beetje gekke moeder (als in gezond gek, ga nou niet meteen rare dingen denken haha).
Ik vind het oprecht moeilijk om de moeder te zijn waarvan ik denk dat ik dat ben, waarvan ik weet dit is wie ik wil zijn. De laatste paar dagen/ weken ben ik dan ook uit die comfortzone gegaan en kan ik ook meer en duidelijk mijn grenzen aangeven. Toch voel ik me vaak schuldig.. maar daarentegen.. is het niet de bedoeling dat spullen in huis stuk worden gemaakt bij woedeaanvallen van het kind of littekens die ik heb overgehouden naar aanleiding van een woedeaanval, dus dat ik maar geschopt en geslagen mag worden. Ik ben degene die dat heeft toegelaten. Maar wanneer is het genoeg?
Dit in combinatie met mijn partner vergt veel energie. Om heel open en eerlijk met jullie te zijn.. voel ik me vaak alleen, niet gehoord of niet gesteund. Alsof de normen en waarden die ik ken, niet altijd worden nageleefd. Het is een gedeelde opvoeding, waarbij je beiden normen en waarden die we hebben geleerd, naast elkaar moet zetten om ouders te kunnen zijn. Ik voel me dan ook vaak onbegrepen als enige “buitenstaander”, als indringer van dit gezin.. ik ben de enige die geen bloedverwant is.. zo moet je het zien. En daarin vind ik en voel ik dat respect soms niet daar is.. dat de waardering soms niet daar is, waardoor ik mij alleen voel. Ik mis soms het samenwerken als een team, het op één lijn zitten en de respect en waardering die ik verdien. Het is niet makkelijk.. en soms wil ik ook echt de handdoek in de ring gooien, maar omdat dit is waarvoor ik gekozen heb blijf ik vechten.. maar nogmaals: wanneer is het genoeg!
Ik heb dan ook besloten om de moeder en partner te zijn die ik wil zijn. Ik geef mijn grenzen aan, ik laat zien dat ik net zo belangrijk ben als alle anderen in mijn gezin. En ja soms zal dat betekenen dat ik mijn stem verhef, dat als het kind dingen stuk maakt waarvoor ik keihard heb gewerkt - ik je knuffels in een vuilniszak stop en ze aan een kind geef die het wel waardeert - en wanneer je denkt om met respect om te gaan met spullen kan je het weer terug verdienen. Maar je doet het in ieder geval nooit meer. En hetzelfde geldt voor mijn relatie met mijn partner, zonder respect gaan we het niet redden. Dat is de basis en vlak daarna volgt: waardering.
Zijn er moeders die tegen hetzelfde aanlopen? Voel je vooral vrij om het te delen! Privé mag ook als je je toch nog schaamt.. we hoeven geen excuses te verzinnen omdat we moeders zijn of omdat we onze grenzen aangeven. Wees jezelf en praat erover. Je kan de mensen om je heen om advies vragen en ik zeg ook niet dat de pedagogen niks zinnigs zeggen, maar wees ten allertijden jezelf, volg je gevoel.. en wees de moeder die je wil zijn! 💙
Comments