Stampvoet

De eerste weken zitten erop. Op 28 februari 2019 is de jongste bij ons komen wonen. Bij zijn biologische vader en diens vriendin, zo word ik genoemd en gezien door Jeugdzorg. Maar eigenlijk is het (stief)moeder. In het begin kwam E. bij ons binnen met een donker gezichtje; altijd boos, vaak verdrietig, met spullen gooien en vooral zich fysiek uit door te gaan schoppen en slaan. Ik zat zelf nog in de ziektewet en ik werkte toen een tijdje niet vanwege mijn operatie. Mijn partner die werkte fulltime en E. moest natuurlijk in Almere naar school, maar ook naar de opvang. Dit hebben we trouwens zorgvuldig uitgekozen waar E. naar school zou gaan en naar de opvang, omdat papa om 06:30 uur de deur uit moet elke dag, redde hij het niet om E. naar school te brengen om 08:30 uur. De school van E. is gelukkig wel op 5 minuten loopafstand en is dan ook lekker dichtbij. We hadden toen nog niet de voorschoolse opvang geregeld voor E. dus dat betekent dat wij hem elke dag zelf moesten brengen naar school. Deze ochtend ging dan ook niet zoals gepland of zoals het hoort. E. was zoals net al beschreven altijd boos en vaak verdrietig. We kregen toen ook nog geen gezinshulp/ andere begeleiding bij het opvoeden van een beschadigd kind. We hadden dan ook nog niet de juiste tools om mee te werken om ervoor te zorgen dat we die woede aanvallen in goede banen konden leiden. E. kon moeilijk uit bed komen, waardoor het langer duurde met klaarmaken (douchen, eten & drinken etc.). Hij wilde zijn brood niet opeten, omdat hij graag wat anders had willen eten; straciatella yoghurt wat hij ook altijd bij mama thuis at. Wij hadden dat niet in huis en E. krijgt in de ochtend altijd twee sneetjes brood van ons. Hoe hij erop reageerde was dan ook iets wat je niet verwacht, maar achteraf gezien hoe we nu al ruim een jaar aan elkaar gewend zijn was dit een ''logische'' reactie vanuit E. Het is logisch in die zin dat E. aan onze normen en waarden moest wennen of aan onze leefregels en routines. Op dit moment was er nog geen sprake van dat hij kon aangeven hoe hij zich voelde, kleine dingen zoals: ik ben moe/ ik vind dit niet leuk, kwam toen nog niet ter sprake. Wat E. dus toen deed was zijn brood op de grond gooien en erop stampen. Vandaar de naam ook: Stampvoet. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel dat eten wordt verspeelt of zomaar op de grond wordt gegooid en je dan ook nog eens erop gaat lopen stampen. Hier thuis gooien wij geen eten weg en zetten we het niet eens op de grond. Je kan je misschien wel voorstellen wat mijn gevoel dan ook was, but then again.. je kan niet op een bepaalde manier reageren tegenover het kind, omdat hij met opgekropte emoties zit. Daarnaast waren E. en ik ook niet zo ver in onze relatie qua band die we nu hebben opgebouwd. Het was lastig om mijn waarde zeg maar aan de kant te schuiven en te zien wat er gebeurde. Mijn eerste reactie was dan ook niet fijn eerlijk gezegd. Ik werd boos en liet mezelf kennen. Eenmaal even uit de situatie te gaan kwam ik tot rust en bedacht ik me hoe het voor hem was om hier te ''moeten'' zijn en dat het he-le-maal nog niet zo lang was om te kunnen wennen aan onze leefstijl. Het was niet makkelijk om mijn gevoelens onder controle te houden. E. en ik hebben het besproken voordat hij naar de opvang ging en eenmaal bij de opvang aangekomen zag een leidster dat het niet zo goed ging en ja toen kwamen dan ook de tranen. Je probeert namelijk zo hard je best te doen om ja een goede verzorger te zijn. In het begin had ik namelijk nog niet echt het moedergevoel, ondanks dat ik J. al vaker had gezien en voor hem had mogen zorgen. Dat gevoel is pas later gekomen, door de dagen die je samen spendeert. Op dat moment voel je je een verzorger, tenminste dat gevoel had ik en als er dan zoiets gebeurd dan heeft dat een grote impact op mij. De opvang heeft mij goed opgevangen en zelfs getroost, me aangehoord en dat was fijn. Ik weet ook dat ze daar veel praten met E. over de gebeurtenissen en hoe hij zich voelt en dat de opvang dat nog steeds doet is heel waardevol voor ons. Persoonlijk zat ik ook in een twee strijd hoe ik mocht reageren op zoiets, aangezien het biologisch gezien niet ''jouw kind'' is. Ik vond het lastig. Als ik eraan terugdenk denk ik dat ik wel goed heb gehandeld, maar ik weet wel dat mocht het nu nog een keer gebeuren dat ik wel meer op mijn strepen had gestaan en het niet had geaccepteerd. En misschien wel ''heftiger'' zou reageren. Maar dan ben ik ook wel heel open en eerlijk daarin, dat het nu echt niet meer door de beugel kan om zo te reageren omdat je iets niet lust. Ik ben benieuwd of iemand zich herkent in bovenstaande en wat jullie zouden doen in zo een situatie. Misschien heb ik wel overreacted gereageerd haha. Soms denk ik je bent echt too much of je reageert echt overdreven om de kleinste dingetjes en dan denk ik dat ik de enige ben. Ik lees graag jullie ervaringen :). Je kan een reactie plaatsen in de comments! . . . . . . . . #StepMomQueen#Stampvoet#Normen&Waarden #Leefstijl#Wennen#Emoties#Lerenomgaanmetemoties#Leermoment#Elkaarbeterlerenkennen