Jeugdzorg had bedacht om 1x in de twee weken een belmoment in te plannen voor moeder en de jongste, op een vrijdagavond tussen 18:00 en 19:30 uur moest E. zijn moeder bellen. Moeder nam de ene keer wel op, de andere keer niet. Uiteraard bellen we altijd een paar keer. En zo ook een keertje nam ze gelukkig wel op, maar werd tussentijds de verbinding verbroken. Het kan een keer gebeuren dat de verbinding wordt verbroken, maar het is wel belangrijk om dit soort fouten daarna weer te herstellen.
Moeder was veel afgeleid we horen E. zijn moeder 3x roepen: mama, mama, mama. Geen reactie. Plotseling wordt de verbinding verbroken en E. komt de woonkamer binnen: papa mag ik het wachtwoord (om zijn moeder terug te bellen). Hij heeft moeder nog 4x teruggebeld, maar helaas geen reactie. E. heeft al langere tijd geen woede aanvallen meer en we dachten “het zit wel goed”, zo gezegd zo gedaan en ja hoor daar kwam die woedeaanval weer om de hoek kijken. E. was zo boos en teleurgesteld dat hij niks meer kon hebben daarna. Toch heb ik geprobeerd om hem weer op te vrolijken en mee laten doen met het spelletje kaarten. Ook tijdens het kaarten liet hij merken dat hij nog steeds teleurgesteld was en ging dan vooral niet luisteren. E. gaat altijd als eerste naar bed, omdat hij de jongste is. Zijn oudere broer volgt vlak daarna als E. al ligt te slapen. Dit keer wilde hij niet naar bed en ging het dan ook uitstellen. Het ging van kwaad tot erger en E. ging de deur van de slaapkamer keihard dicht slaan. Vervolgens vertel ik hem om te kalmeren, maar hier wilt hij uiteraard niks van weten. Vader nam het even over, omdat het bij mij op dat moment hoog op liep. Papa bleef bij hem slapen totdat ie in slaap was gevallen.
De volgende dag stond hij fris en fruitig op, de dag verliep eigenlijk prima want we hadden een Sinterklaasfeestje op mijn werk. Waar cadeautjes zijn en gezelligheid hoef je je natuurlijk als kind ook nergens zorgen over te maken. Bij thuiskomst begon het weer. E. werd snel boos en wilde niet altijd luisteren. Eenmaal aan tafel tijdens het eten hebben we het weer erover gehad. Het was duidelijk te merken dat E. hierom boos, teleurgesteld en verdrietig was en liet hem dit weten, ook vroeg ik hem waarom dat was of hij dit kon uitleggen. Hij ging dan ook met zijn handen op tafel en zijn gezicht helemaal in zichzelf gekeerd (dat donkere gezichtje kwam weer tevoorschijn). Ik voelde die huilbui al aankomen en zei tegen hem om bij mij te komen om hem te kunnen troosten, maar de eerste paar keren wilde hij niet. Vlak daarna stond hij op, ik til hem op mijn schoot en hij begint keihard te huilen. Wederom vertel ik hem dat het oké is als hij boos en verdrietig is, dat het mag, maar dat hij moet proberen om te blijven praten erover. Hij kalmeerde en papa begon met hem te knuffelen en de oudste zat vlak naast papa en ik besprong hun alle drie voor een groepsknuffel.... zooooo iedereen weer blij.
Vlak daarna gingen we weer een spelletje spelen als gezin, hoe het einde naderde wilde E. niet naar bed en kwam die boosheid weer tevoorschijn. Hij begon te schreeuwen, omdat hij niet naar bed wilde en loopt richting de slaapkamer en sloeg de deur keihard dicht. Ik spreek hem aan op zijn gedrag, waarop hij schreeuwend tegen mij ''NEE'' zegt en uit onmacht mij begint te slaan. Op dat moment blijf ik rustig en vertel hem dat hij dat niet mag doen.
Waarop vader boos werd en dat niet accepteerde en vanuit de woonkamer naar de slaapkamer komt om hem daarop aan te spreken. E. wordt daardoor nog bozer, ik probeer hem vast te pakken en hou hem tegen mij aan. Ik knuffel hem en vertel wederom dat het oké is om boos en verdrietig te zijn. Op dit moment stromen de tranen over mijn wangen en ik liet ze dan ook gewoon stromen. Het was moeilijk om één hem zo te zien, maar daarnaast om telkens degene te zijn op wie alles wordt afgereageerd. In mijn gedachten kwam direct de vraag: zal ik bij je liggen totdat je in slaap valt? Maar op één of andere manier kreeg ik weer plankenkoorts of hij dit wel fijn zal vinden als stiefmoeder zijnde. Ik werd onzeker en dacht bij mezelf: wat nou als hij niet wilt. Al snel zette ik die negatieve gedachten aan de kant en besloot om het toch te vragen, want wat is nou het ergste wat er kon gebeuren? En dan wat als hij nee zegt? Zou dat dan zo erg zijn? Ik ging ervan uit dat E. zelf kon aangeven of hij dit fijn zou vinden en vertrouwde erop dat het wel op z'n beloop zou gaan. E. schudde ja toen ik het vroeg en ik ben dan ook bij hem blijven liggen totdat hij in slaap viel.
De volgende ochtend kwam hij met een grote glimlach de slaapkamer binnen. Omdat praten niet gaat op zo’n moment hebben wij vanuit de gezinshulp geleerd om wel je grenzen aan te geven, maar dan de volgende dag. Wij hebben thuis 2x een Time Out kaart liggen. De één is voor de kids en de andere is voor de volwassenen. Er staat beschreven wanneer je die Time Out kaart gebruikt dus als je bijv.: boos bent/ verdrietig bent, maar ook als je geen respect hebt en niet luistert. Ik vroeg hem om deze kaart te pakken terwijl we aan tafel zaten. Hij kon uit zichzelf vertellen wat hij had gedaan deze afgelopen dagen. Toen vroeg ik hem wat hij moest doen als hij boos was en hij kon toen ook weer aangeven wat hij had kunnen doen. Vervolgens wil ik het over het slaan hebben en ik merk dat dat gevoelig ligt. Ik zag de tranen in zijn ogen en vroeg hem weer om op te staan, zodat ik hem kon vasthouden. Op dit moment kwam alles eruit. Telkens blijf ik aangeven dat het oké is om je zo te voelen en om alles eruit te gooien, hij was enorm aan het snotteren en ik wilde hem een tissue aangeven, waarop hij mijn hand weer weg sloeg. Dit mag natuurlijk niet. Ik vertelde hem dat we elkaar niet mogen slaan. Het vergt echt enorm veel geduld. Uit woede wilde hij de keukenrolhouder gooien en pakte deze stevig vast, zijn vader hield het tegen. Omdat vader naar voetbal zou gaan met de oudste bleef E. thuis bij mij. Op deze manier gaan we namelijk niet met elkaar om en wie weet in hoeverre hij zijn woede niet zou kunnen beheersen. Papa en broer waren weggegaan en E. wilde graag mee. Hij bleef boos en ik gaf aan dat we alsnog een leuke dag samen zouden kunnen hebben of dat hij de hele tijd boos op bed zou kunnen blijven zitten. Hij gaf geen reactie en ik ging toen naar de slaapkamer. Het bleef een tijdje stil en daarna hoorde ik hem rommelen in de woonkamer. Ineens worden er een paar briefjes onder de deur geschoven met als tekst: “Gefopt, gefopt. Groetjes Malle Piet”. Ik liet het maar gewoon gaan. Vlak daarna volgden er nog twee briefjes.. “ Tatana sorie dat ik jouw gin pijn doen het is mijn bedoeling niet ik mag tegen jouw niet scruwen spijt mij xxx voor Tatana “ en op het andere briefje stond: “ Voor Tatana, PapaJ. E. Tatana Love you xxx voor you vamilie Tatana “ en daarbij heel veel hartjes. Mijn hart maakte een sprongetje na het lezen van zijn briefjes naar mij. Ik had er niet om gevraagd en had geleerd om me niet afgewezen te voelen als één van de kinderen zich zo zouden uiten tegenover mij, maar dit vond ik toch wel echt bijzonder. Helemaal uit zichzelf bedacht en geschreven en wat een wijze woorden die hij heeft gebruikt.
Op de Time Out kaarten voor zowel de kids, als voor volwassenen staat onderaan: Knuffels & Liefde, met het idee dat je het altijd goed moet maken met elkaar. Wij proberen de kinderen te leren dat ondanks alles je altijd van elkaar blijft houden en dat is wat E. mij heeft geleerd. Aan de jongste is het een manier vinden om met de teleurstelling/ afwijzing om te gaan, maar voor een volwassene is dit natuurlijk makkelijker om hiervan te helen dan voor een kind van 6 jaar. Hierbij heeft hij ons als ouder/ opvoeder nodig om hierin een weg te vinden.
Persoonlijk heb ik vaak moeite gehad om met dit soort situaties om te gaan, omdat je machteloos staat en niet weet wat er komen gaat. Ik had met hem te doen en heb mijn eigen gevoelens aan de kant geschoven om hem toch proberen te troosten, want zo een tik krijgen van een kind van 6 jaar doet fysiek geen pijn, maar mentaal doet het wel pijn. Ik zag hoe hij aan het worstelen was met zijn gevoelens en emoties. Ondanks mijn goede hechting met mijn ouders en zusjes, kon ik me ergens wel voorstellen hoe het voor hem moet zijn geweest om niet gehoord en gezien te worden. Het roept vragen bij je op zoals: ben ik wel goed genoeg en misschien wel waarom hangt mama op? Het zijn misschien invullingen die ik dan doe, maar één ding wat ik wel zeker weet is dat hij ervan ontregelt en daarbij ook ontroerd van raakt, vol onbegrip zit en teleurgesteld is. Overigens kregen we pas na een week bericht van haar over het ophangen in zijn oor. Zoiets is uiteraard moeilijk te herstellen en kost veel tijd en moeite om dit te kunnen doen bij een kind met hechtingsproblematiek. Dit gedrag ging zich dan ook voortzetten op school (hierover vertel ik later meer in een volgende blog).
Wat belangrijk is om ten allertijden je rust te bewaren en niet vanuit je gevoel te handelen. Een kind voelt namelijk je onrust en gaat daarop weer reageren. Het is begrijpelijk dat je eerste gedachte is van: Hey! Ik laat me niet slaan en je misschien zelfs boos wordt en in eerste instantie je anders erop wilt reageren. Blijf kalm en leg ze uit tot hoever ze kunnen gaan en bewaak je eigen grenzen goed. Hiermee zeg ik dus niet dat het acceptabel is dat een kind over je heen loopt, maar wel dat je ze op de juiste manier kan aanleren wat mag en wat vooral niet. Als stiefouder is het misschien nog wel 10x lastiger om hierin een weg te vinden, maar belangrijk is toch wel echt om jezelf hierin niet te verliezen. Ik heb gaande weg geleerd om dingen meer uit handen te geven en dat als ik die onrust ervaar om mijn partner erbij te roepen, zodat ik in de tussentijd die Time Out kan pakken en weer tot mezelf kan komen, om mijn emoties te reguleren en niet uit onmacht te reageren op de kinderen. Lukt het altijd? Nee.. er zijn genoeg momenten dat ik mijn emoties ook niet onder controle heb, maar dan schrijf ik het van me af net zoals nu of ik probeer me te focussen op kickboksen om al mijn woede eruit te slaan. Alles om mijn emoties onder controle te houden. Vind voor jezelf manieren om hiermee om te gaan, wat voor mij werkt werkt voor een ander misschien niet. Denk aan jezelf daar is niks egoïstisch aan en alleen op die manier kan je wat bereiken.
#StepMomQueen #TeleurstellingAfwijzingHeling #Geduld #Aandacht #Negatieveaandacht #Positieveaandacht #Liefde #Eenheid #Harmonie #TimeOut #JezelfOpDeEerstePlaats #Uitlaatklep #DegeneVanWieJeHetMeesteHoudtSchopJeHetHardstTegenAan
Kommentare