EI EI EI EN WE ZIJN ZO BLIJ, WANT WIJ ZIJN ZWANGER EN DAT VIEREN WIJ!
Iedereen die mij kent als de StepMomQueen/ als Tatiana/ als persoon weet hoeveel struggles ik heb gehad met zwanger worden. Voor de mensen die mij niet kennen en nu pas zijn begonnen met mijn blogs lezen, hier volgt kort mijn verhaallijn.
Al bijna 5 jaar ben ik samen met de vader van mijn (stief)kinderen, we hebben elkaar al eerder ontmoet toen we 15 en 17 jaar oud waren, maar dat mocht toen helaas niet baten. Tien jaar later zien we elkaar weer en de vonk sloeg meteen over. Een kinderwens heb ik altijd al gehad en hij had al twee prachtige kinderen die ik heb aangenomen als mijn eigen. Dit is nooit anders geweest en zal nu ook nooit anders worden. In feite proberen mijn man en ik het al 4 jaar om zwanger te worden. Helaas kreeg ik in 2018 slecht nieuws te horen dat ik een ontstoken eileider en eierstok had (dit was aan de rechterkant), ze zouden o.a. pus verwijderen d.m.v. een kijkoperatie. Shit, daar ga je dan.. Je Oma is pas overleden, pas begonnen met de opleiding Doktersassistente en nu een kijkoperatie waardoor je mentaal en fysiek niet aanwezig kan zijn op school. Ik kreeg deze mededeling van het ziekenhuis: “of je hebt kans dat je nooit meer kinderen kan krijgen”, “of je moet een man hebben met superzaad”, “of het kan twee jaar of langer duren voordat je zwanger wordt”. Deze woorden kwamen natuurlijk vervelend binnen. Over het laatste had ze gelukkig wel gelijk..
De kijkoperatie was geweest en ik bleef klachten houden. Daarop volgde dus opnieuw een kijkoperatie (operatie nr. 2). In de tussentijd ben ik enorm veel kilo’s aangekomen door de operaties maar ook door de medicatie die ik innam. Persoonlijk vond ik dit verschrikkelijk. We kwamen erachter dat ik een chronische darmontsteking heb, namelijk: Colitus Ulcerosa. SHITTT! Dat kan er ook nog wel bij.. gaandeweg werd ik een aantal keer opgenomen voor deze aandoening, maar ook een keer voor Nierstenen. En ja.. aangezichtsverlamming (zeggen ze), waarbij je van je werk wordt opgehaald met de ambulance en met spoed naar het ziekenhuis rijdt. De afgelopen jaren heb ik dus veel meer het ziekenhuis gezien dan thuis 😒. Je voelt je machteloos en denkt van waarom je lichaam niet doet wat het moet doen, maar vooral wanneer dat wondertje nou eindelijk komt.
Als klap op de vuurpijl krijg je in nov. 2020 een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, het vruchtje zat buiten de baarmoeder en je kan het al raden in die vervelende eileider, de rechter die toch al eerder ontstoken was geweest. Hup weer naar het ziekenhuis. Ik liep een week lang met klachten rond en kon niet lopen van de pijn. Toen kwamen we bij de huisarts erachter dat we zwanger waren.. in het ziekenhuis was in eerste instantie niks te zien en ze maakten zich dan ook geen zorgen. Ik moest regelmatig op controle komen en zondag terug komen. Echter mocht dit niet baten, want in de avonduren kon ik niet stoppen met spugen, waardoor ik mijn ouders/ vriendinnen heb opgebeld en toch heb moeten inlichten zodat zij de kinderen konden opvangen. Daar lig je dan.. in die periode was COVID net om de hoek komen kijken en mochten er geen mensen bij je komen. De dokters vertelden dat er een kans bestaat dat mijn eileider verwijdert moet worden (je kan al raden hoe dat bij mij binnenkwam.. het sloeg in als een bom!). Ik begon al te huilen, omdat ik wist dat door de pijn die ik voelde.. dat het niet oké was en ze toch wel die eileider zouden verwijderen. Mijn man verlaat tijdens de operatie het ziekenhuis en heb ik niet eens kunnen zien direct op het moment dat ik mijn ogen weer open deed, want ja COVID. Ik voelde mij zo alleen. En dan komt de dokter je ook nog eens vertellen dat ze je rechtereileider hebben verwijderd, maaaar Mw. Belhaj u bent nog wel voor de volle 100% vruchtbaar. Ik dacht oké, dit moet mij op dit moment geruststellen ofzo? Mag ik mijn man zien? Mijn ouders? De kinderen? Ik moet weer eens blijven hier.. HALLO! Kan iemand mij helpen?!!!! Gelukkig was er toch eentje die zei dat mijn man mijn spullen kon brengen, maar hij mocht niet langer blijven dan 15 minuten. Dit waren de kortste 15 minuten ooit 😭. Ik heb de hele nacht liggen huilen, maar had een aardige mevrouw tegenover mij die me er deels doorheen kon helpen, maar het was niet genoeg.
In 2021 zijn mijn partner en ik verloofd (tot mijn grote verbazing, want welke man wilt nou zo een vrouw als ik die alleen maar medische shit heeft). Inmiddels zitten we alweer in het jaar 2022. Aan het einde van het jaar sluiten wij altijd gezamenlijk met de kinderen af. We doen ons standaard ritueeltje en vragen naar de wensen van elkaar voor aankomend jaar. Zoals verwacht willen de kinderen meer speelgoed, maaaar… zodra we zeggen dat ze alles mogen wensen in de wereld komen er ontzettend mooie wensen uit. Mijn wens (die ik overigens hardop heb uitgesproken) was een broertje/ zusje voor de kinderen en dat we een gezond kindje op de wereld zullen zetten. Mijn man sloot zich daarbij volledig aan. We hebben het losgelaten dat hele “we willen een kindje van ons samen” gebeuren. Normaliter kwam mijn menstruatie - soms 6 dagen - van te voren. Dit keer was ik een dag over tijd. Wait WHUT 😳? Natuurlijk overlegde ik met mijn zusdinnen van moet ik nou testen of niet? Want ik wil niet weer teleurgesteld raken.
Vlak voor werk besloot ik toch om het te doen… en JA HOOR twee roze streepjes!!!!!! AAAAAAAAHHHHHHHH IK BEN ZWANGER!!! Ik denk dat mijn buren de boodschap glashelder hebben binnen gekregen, want ja dunne muren in de flat *OOPS*. Ik heb het gefilmd (neeeee niet het plassen hahahaah), maar wel vastgelegd voor de Daddy To Be dat we eindelijk een kleine verwachten. Vol blijdschap reed ik naar mijn werk en ik kon het niet laten om het mijn collega’s (die inmiddels veel meer zijn dan alleen collega’s) te vertellen, want ja vanwege de doelgroep met wie ik werk kan het risicovol zijn als je in verwachting bent. Ik ging terugrekenen en kon al gauw de rekensom maken dat ik 4 weken zwanger ben. Hmmm blijdschap natuurlijk (voor mij is dat AL 4 weken en niet PAS 4 weken), maar aan de andere kant ook weer even schrikken gezien ik er de laatste keer met 4 weken achter kwam dat ik in verwachting was wat uit liep tot een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Oké, lastig.. maaar positief blijven dit is een geschenk wat je is gegeven. Wanneer ik dit post hebben we het 1e trimester overleefd. Dat is echt wel een reden voor een klein feestje!! Wauw.. wat een zegen.
Tussendoor probeer ik met de baby te praten. Ik let goed op mijn lijf en trek aan de bel als er ook maar iets niet goed aanvoelt. Op Woensdag 23 februari hadden we de eerste officiële echo, waarbij het kloppend hartje te zien was en inmiddels ook al twee armen en twee beentjes. WAUW! Wat een super bijzonder moment om dat mee te mogen maken. Wij zijn dolgelukkig en kijken uit naar wat voor moois ons nog te wachten staat. Maar voor nu genieten we van de kleine dingen ❣️. En tot slot lieve vrouwen die al jaren zwanger proberen te worden/ ook heftige dingen hebben meegemaakt en hun kindje hebben verloren.. geef niet op, je bent niet alleen en praat erover met iemand die je vertrouwd! It’s okay to be not okay, maar ook mij is het gelukt en laten we realistisch blijven natuurlijk zullen er altijd vrouwen zijn waarbij het niet lukt, maar probeer sterk te blijven en te luisteren naar je lichaam.. dat is het belangrijkste! En laat los wat niet gaat. Hoe dan ook je doet het goed en je mag trots zijn op jezelf waar je ook doorheen gaat! Stay positive 💛.
Er is dan nog wel één vraag: wat denken jullie dat het wordt? 😍
#StepMomQueen #THERE’SABUNINTHEOVEN #HOERAWIJZIJNZWANGER #GEZEGEND #NUALZOGELIEFD #ENTHOUSIAST #HAPPY #BOYORGIRL #SURVIVOR #BABYONTHEWAY #LIEFDE #❤️
Comments