Als we praten met de kinderen zitten we vaak aan tafel tijdens het ontbijt/ avondeten. Vanuit huis heb ik geleerd om altijd samen te eten of in ieder geval zoveel mogelijk samen. Kan natuurlijk zijn dat de ander een keer aan het werk is tijdens het avondeten. Ook dit leren wij de kinderen op dezelfde manier aan. Daarnaast is het ook altijd gezellig om samen te eten.
De jongste had veel vragen over waar hij zal verblijven de rest van zijn jeugd. Ergens ook logisch dat dat zich in het koppie afspeelt, want ja hij had immers bij zijn moeder gewoond, in twee pleeggezinnen gezeten, daarna in een Uitwijkhuis voordat hij bij ons kwam. Velen malen later kwamen we erachter dat E. op meerdere plekken is ondergebracht/ heeft gewoond. Hierover zal ik in een andere blog meer vertellen.
Vanaf het begin is er tegen ons gezegd vanuit Jeugdzorg dat hij voorgoed bij ons zal blijven wonen. In de rapportages werden er echter andere dingen geschreven zoals: “In ieder geval voor twee jaar” maar ook: “Moeder wil uiteindelijk haar kinderen terug”. Hmm dachten we, als we dat namelijk hadden geweten dat het voor in ieder geval twee jaar zou zijn en moeder hem uiteindelijk terug zou willen, dan hadden wij het namelijk niet gedaan. Hoe hard dat ook klinkt, maar toen al dachten wij in het belang van het kind, want hoe schadelijk zou het zijn als hij (maar) voor twee jaar bij ons zou wonen om vervolgens weer in het systeem terecht te komen of nog erger: teruggaan naar moeder. Wat nog frustrerender was, was dat de gezinsvoogd wisselend was in haar communicatie. Telefonisch zei ze wat anders dan wat ze op papier zette. Hoe moesten wij nou jouw duidelijkheid geven? Hier hebben wij veel aandacht aan besteed en pas totdat we het zeker wisten, hebben we het de jongste verteld.
Eenmaal aan tafel begonnen we over zijn vragen. Je moet alles in kindertaal uitleggen, maar E. heeft een enorm hoog IQ en begrijpt veel dingen al zonder teveel woorden te gebruiken. We hadden het er moeilijk mee, omdat wij natuurlijk ook snappen dat het besef komt dat hij nooit meer terug zal gaan naar moeder en nog erger: naar zijn zusjes. Hij nam het dan ook niet van harte. Hij begon intens verdrietig te worden, we hebben geprobeerd om hem zo goed mogelijk uit te leggen dat mama niet voor zichzelf kan zorgen maar ook niet voor hem en zijn zusjes. Hij werd boos, agressief en wilde niet dat er tegen hem gesproken werd. We laten hem altijd even met rust, zodat hij enigszins ook leert om zelf uit die boosheid te komen. Daarna hield ik hem gewoon vast en liet hem huilen. Het duurt altijd even, het vraagt enorm veel geduld van je, maar dan heb je ook wat. Proberen omgaan met de emoties van een getraumatiseerd kind die ook nog een hechtingsstoornis heeft, kan ook ontzettend intens zijn. Uiteindelijk draait het om de Liefde die je het kind biedt en wat het kind dan ook zal onthouden. Dat is namelijk wat het kind zal weten: jij bent er ook als ik even niet gezellig en leuk ben, ik mag er zijn, ik mag mezelf zijn.
At first zal je misschien het gevoel hebben van: gaan we weer en wat voor zin heeft het? Het is ontzettend waardevol voor een kind die dit soort Liefde niet kent en moeite heeft om zichzelf te kunnen zijn bij anderen. Probeer je te verplaatsen in het kind: zo vaak weggestuurd bij verschillende plekken en wat nou als ik weer weggestuurd word en hier niet kan blijven? Juist daarom is het zo essentieel om ze wel de ruimte te geven om hun emoties te mogen komen, maar daar recht tegenover staat ook dat je je eigen grenzen moet bewaken. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat er bijv. spullen worden gegooid of dat er deuren worden dichtgeslagen of dat je zelf fysiek wordt aangevallen. Blijf rustig en praat erover en biedt ze een alternatief in wat wel mag als ze zo hoog in hun emotie zitten. Zo leer je ze om op een gezonde manier om te gaan met hun emoties.
Gaandeweg hoe ouder E. werd hielp het ons om zijn woede eruit te slaan op onze kickbokspads of om even keihard tegen de bal te schoppen buiten. Per kind is het verschillend waar het behoefte aan heeft probeer daar dan ook op in te spelen. Het kind zal dan ook proberen om je letterlijk van zich af te duwen. Blijf toch die nabijheid zoeken in welke vorm dan ook, hoe moeilijk ook. Praat erover en laat weten hoe jij je voelt en wat bij ons ook helpend kon zijn, was benoemen dat we het vervelend vinden dat hij zich zo voelt en hem graag willen helpen maar niet in zijn hoofdje kunnen kijken. De boodschap: zolang jij niet praat kunnen we je niet helpen, wat zou je willen doen om weer tot rust te komen?
Het is een heel proces weet ik uit ervaring, maar uiteindelijk kan je er de vruchten van plukken. Het vergt veel geduld en waarschijnlijk zullen je eigen emoties ook hoog oplopen, wanneer je dat voelt heb ik als tip om even uit de situatie te stappen en je eigen gevoel tijdelijk in de koelkast te stoppen. Zodra je eraan toe bent laat je je eigen emoties gaan. Het is oké om ook verdrietig te zijn, het is oké om je machteloos te voelen, maar wees er daarna ook voor jezelf en neem de tijd om erbij stil te staan en ook dit een plekje te geven.
Is dit herkenbaar voor jou? Als je het wil delen of nog meer tips nodig hebt stuur mij gerust een bericht.
#StepMomQueen #Toekomstperspectief #Liefde #Eenheid #Harmonie #Emoties #HechtingenTrauma #JezelfZijn #💙
Comments